به خاطر بچه و کرونا و شهر غریب نتونستم کارم ادامه بدم و خونه نشین شدم. قوانین ایران هم میدونین که چطوری طرف مرد هستن و زن رو نقره داغ میکنن. نمیتونم با وضعیت مامانم خودم توی منجلاب دادگاه های ایران بندازم. به فکر مهاجرتم. مهاجرت تحصیلی.شرایطش دارم.دارم توی گوشش میخونم و تحمل میکنم که بتنم تاثیر بذارم روش. میدونم خیلی دلش میخواد اگه مامانش فنگ نندازه و خرج میکنه برای آزاد کردن مدرکم و کلاس و .... الانم نشسته زبان میخونه اگه یهو کن ف یکن نشه
میخوامببرمش که اولا اگه دیدمبا دور بودن از خانوادشمیشه تحملش کرد که زندگی کنم باهاش
اگه نه بعد چندسال که جا افتادم جدا بشم
از اینکه بگین عمرت تباه میشه و ... ام مهم نیست. چون از ازدواج و مردا بدم میاد و اصلا مردی به عنوان همسر هرگز نمیخوام. چه همسرم چه بعدش که طلاق گرفتم
الان بهم بگین چطوری این دو سال بپزمش برای رفتن و تحمل کنم ادا اصولش!!!!؟؟؟؟