سلام مهربونا
دو ساله عروسی کردم و شیش ساله عقد کردم خودم ۲۴ و همسرم ۳۰ سالشه،بهم توجه نمیکنه ولی از نظر مالی کم نمیزاره،از بیرون بیام بهم سلام با لبخند میده ولی بعدش سرش میره تو گوشی و لبتابش حتی اگر دو روز باشه همو ندیده باشیم،باهام هر سه چهار ماه یبار رابطه داره اونم چون خودم میگم بعد چندبار رد کردن قبول میکنه ولی خودش قبول داره که کم کاری میکنه،باورتون میشه حتی لب هم بخوایم از هم بگیریم همون چن ماه یکبار اونم اون عقب میکشه؟در صورتی که اوایل نامزدی حتی آب دهنمو میخورد(😑باعرض پوزش)، برام هدیه نمیخره ولی اگر بگم وسیله لازم دارم بهم پول میده تهیه کنم،حتی برای مناسبتا هم اینطوره که خانوادش برام هدیه میگیرن،جشن رو هم خانواده ها میگیرن،مثلا یدفعه قرار بود خودمون بگیریم با هم قرار بیرون گذاشتیم کنسل کرد،باهام خیلی خیلی کم حرف میزنه مثلا من یادم نمیاد آخرین گفت و گویی که با هم کردیم کی بود😊،من آدم احساساتی ای هستم تموم زندگیم در کنار موفقیتای تحصیلی و شغلیم دلم میخواست یه عشق داشته باشم،اولویت زندگیم عاشقی کردن بود،من با یه پسر هم حرف نزدم چون معتقد بودم باید خودمو برای اون فرد پاک نگهدارم،آخرشم با اصرار خانوادم ازدواج کردم کاملا سنتی،فقط یه بار قبل ازدواج با همسرم حرف زدم،همه اونایی که حمایت میکردن ازم که زود ازدواج نکنم اینجا خودشون تشویقم میکردن،حتی بابام که عمرا باهام حرف میزد راجب این مسائل باهام حرف زد،خالم که یطورایی الگوی زندگیم بود باهام حرف زد واسم استخاره گرفت،الان هیچ کدومشون نمیدونن من پشیمونم از اعتمادی که بهشون کردم سنی هم نداشتم همش هیژده سالم بود،پشیمونم،ولی دلیلی واسه جدایی ندارم،و اینکه دلی برای اینکار ندارم،ارادشم ندارم،دلمم به حال همسرم میسوزه،و اینکه من آدم رابطه جدید بعد جدایی نیستم،یعنی جدابشم دیگه زندگی عشقی ای نخواهم داشت،از وقتی فهمیدم عشق و عاشقی چیع اینطوری واسه خودم تعریفش کردم،تلاش کردم رابطم با همسرم بهتر بشه پیش مشاور رفتم ولی تا یه حدی جواب داد،قبلا عصبی و زود رنج بود الان نیست ولی سر رابطمون تاثیری نداشت،انرژی تلاش دوباره رو ندارم همین الانشم کل زندگیم رو رها کردم فقط دارم غصه میخورم،ولی درد داره اینطوری ادامه دادن، برای ادامه راه انرژی و انگیزه میخوام،به پوچی رسیدم،چکار کنم؟
