دپ شاهانه

🌀لا به لای خبرهای مجازی،  آگهی فروش موی دخترکی ۹ ساله بدون موخوره را دیدم. در آگهی، ذکر شده که علت فروختن مو، خرید تبلت است.

در  سال ۱۹۰۵، "او. هنری"، داستان معروف "هدیه مغان" را نوشت. جیمز و دلا، زوج فقیر و جوانی هستند که می خواهند به مناسبت کریسمس به همدیگر هدیه بدهند.

دلا موهای قشنگی دارد. موهایش را به ۲۰ دلار می فروشد و زنجیر ساعت برای شوهرش می خرد.

جیمز، بی خبر از همه چیز، ساعت طلایش را می فروشد و دو گیره ی موی زیبا برای دلا می خرد.

شب کریسمس، جیمز، هدیه اش را به دلا پیشکش می کند.

مویی بر سر نیست. دلا می گوید: جیمز غصه نخور موی سرم بزودی بلند خواهد شد.

حالا نوبت دلا است. می گوید زنجیر برای ساعت خریده. غافل است که جیمز ساعت اش را برای خرید دو گیره ی مو  فروخته است.

حالا سال ۱۳۹۹ است. بسیاری از مردم زیر خط فقر هستند. آرمانگرایی در رسانه های رسمی بیداد می کند. دوستی می گوید ممکن است آگهی فروش مو دروغ باشد. می گویم کاش این جور باشد.

محمد آصف سلطان زاده، نویسنده ی افغان، داستانی دارد به نام دپ شاهانه. ( دپ به معنای جشن) در این داستان، مرد افغان، دو بچه اش را در یکی از پیاده روهای خیابانی در کابل می خواباند و دست افشانی می کند: آهای بیا ببر، بیا بخر!

مردم دل شان می سوزد. پول می ریزند روی سر و بدن بچه ها. کسی بچه ها را نمی خرد.

مرد افغان سر راه به خانه سم می خرد. آن شب غذای شاهانه ای می خورند. بچه ها بازی می کنند. زن دلش می خواهد دپ کامل بشود و دستان شوهرش را می گیرد. مرد، آرام نجوا می کند که می خواهد پاک بمیرد.

نه زن و نه بچه ها نمی دانند که مرد افغان در غذا، سم ریخته است. آنها همان یک شب دپ شاهانه را به چشم دیده اند.

گربه های محله ی ما دائما گرسنه اند. گربه های محله ی ما همیشه هی می پرند توی سطل زباله و هی کف خالی سطل را لیس می زنند و می گویند چرا هر روز ته مانده غذا ها کمتر می شود؟

صحبت های ابراهیم حاتمی کیا را می خوانم. دم از عدالت جهانی می زند. دم از ظلم ستیزی می زند. ارتفاع موشک ها، به اندازه ی آپارتمان ها شده است.

آپارتمان ها بالا بلند است، اما درون اتاق هایش، آدم ها مشغول دپ شاهانه ی خودشان هستند.

بچه ها بازی می کنند. گرگم به هوا بازی می کنند. دخترکان جلوی آینه موهای شان را پیچ و تاب می دهند. زنها می گویند موهای مان بلند می شود.

مغازه های سم فروشی، منتظر مردهایی هستند که جان به لب شده اند.

 و مغازه های خرید و فروش مو، منتظر موهای بلوند و خرمایی و سیاه ِ دخترکان هستند.

▫️سال بعد، ۱۴۰۰ نیست،  ۱۹۰۵ است.

✍#رضا_مهدوی_هزاوه