بچه اولم خیلی بچه بد قلق و سختی بود همش مریض میشد همش بیمارستان بستری میشد تمام این هفت سال عمرش با عذاب و ناراحتی و مریضی گذشت ولی بچه دومم خداروشکر صحیح و سلامت و ناز و جیگر.نگم ک چقدر بچه بی آزار و تو دل بروییه.اصلا نفهمیدم کی یک سالش شد خدا ب همه از این بچه ها بده معرکست.ولی نمیدونم چرا هنوز تحمل ناراحتی بزرگرو ندارم .چ جوری بگم.طبیعیه اولی با وجود همه اذیتاش ی چیز دیگست؟!؟!
هیچکدوم
من یکی دارم
پشیمونم
همه همین نظرو دارن🤩🤩🤩چون اولین حسا با اون تجربه میشه😍😍😍
من بچه دومم
حداقل تو خونه ی ما بچه ی اول عزیزتر بوده باتمام بدبختیایی ک ب بار اورده
ناخواسته سومی😁😁
برای من هردوتاش شیرینن
بین هیچکدوم ازبچهام فرقی نیست
دومی.من مامانم اینا داداشمو که دومیه دوس دارن
هر دو ، من فاصله ی بچه هام 11 ساله، دومی هم مثل بچه ی اول برام تازگی داشت و شیرین بود، شوهرم تازه بعد بچه ی دوم حس میکنم یه پدر واقعی شد
خب چون اولین بار مادرانه هاتو با اون تجربه کردی
مال من بچه اول،،،دخترم آروم و باهوش خیلی زود کامل حرف زد ولی برعکسش پسرم تا یک سالگی شب و روز گریه میکرد الانم هم اخلاقش خیلی بده،،،احساس میکنم دخترمو بیشتر دوست دارم
هر دو گلم
هر کدوم شیرینی خاصی دارن
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
2 دقیقه پیش
2 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
