عزیزم من تو یه شهر حاشیه تهران زندگی میکنم که امکانات خواستی برای تفریح کلاس ندارم و کار هم نمیتونم بیرون بکنم بای ه بچه یکساله، انگاری وسط یه بیابونم، تو شهریور که خانواده کنارم نیست کنار خانواده شوهرم روزی ۱۰ بار میبینمشون روزی ۱۰ بار یادم میاد چه بلایی سرم آوردن دارم با مردی زندگی میکنم که استاد تحقیر و پایین آوردن انرژی و اعتماد بنفسه، بخام خودمو نجات بدم باید یه روز صبح پاشم ساکمم ببندم بچمو بگیرم و برم ناکجا آباد ، اینارو نگفتم که بگم چقدر بدبختم و اینا گفتم که بگم بعضی وقتا این نسخه شاد باش و کار کن و زندگی قشنگیه جنبه خوبشو ببین خدارو شکر بچت سالمه و اینا جواب نمسده، یه چیزی جواب میده که متاسفانه نمیتونی انجام بدی
آره مثلاً به یکی گفتم سریع شروع کرد خدارو شکر کن سالمی بچت سالمه اله بله ،بابا اینارو می‌دونم ولی این دل خوش کنک ها حالم و روحم و خوب نمیکنه نمیدونمم باید چیکار کنم با یه خری هم دارم زندگی میکنم بگم باید برم پیش تراپیست تا عمر دارم میزنه تو سرم که خر بودی رفتی پول دادی با یه غریبه حرف بزنی یا روانی بودی یا چیز دیگه،
واقعمم داره من همیشه با دوستم حرف میزنم میگه باید بره دکتر، ولی مگه میشه بهش گفت من خیلی کتاب میخونم یکی از علاقه خامه برمیگرده به حالت مسخره میگه به کجا رسیدی آنقدر مطالعه می‌کنی کتاب میخونی که چی به نظرم آدمایی که کتاب زیاد میخونن مشکل دارن، تو حرفشو ببین تو یه همچین آدمی و چطور میخایم قانع کنی بره پیش تراپیست یا روانپزشک
