فقط دلم میخواد نباشم هر لحظه تحمل دنیا بدون بچم زجرآوره ... تمام لحظه ای بارداریم ، ذوق خرید وسایلش ، انتظار شیرین، چیدن اتاقش، زایمان ، صدای گریش، صورت زیباش ، عطر تنش مقایسه همه لحظه های امسالم با پارسال مقایسه غم عظیمم در حال حاضر با شادی غیرقابل وصف پارسالم .... دارم جون میدم . امیدم به برگشت دوبارشه ولی همش ناامیدم احساس میکنم دیگه هیچوقت خدا بهم بچه نمیده هیچوقت دیگه من مادر نمیشم شمایی که همدردم هستین چیکار کردین، چیکار میکنید؟ چطور دووم آوردین...
الهی بمیرم چرا اخه😥
من عزیزم بعد 4سال هنوز نتونستم غمشو فراموش کنم..پنهونی گریه میکنم..خداصبربده
عزیزم این فکرای منفی رو از خودت دور کن. ب این فکرکن خدا دوباره بهت بچه داده و حامله ای.
مامانم بچه اولشو از دست داد . منو بعد 7سال حامله شد
همیشه امیدت به خدا باشه.برات دعا میکنم
سخته حتما واسه مادرتم سخت بوده ولی باز کسانی که سال ها وقت دارن امیدشون بیشتره نه من که ۶،۷ سال خودم بچه نخواستم و تا خواستم شد ولی گرفتش ازم آسون داد آسون رفت الان دیگه با ۳۳ سال سن میترسم خیلی میترسم
عزیزم منم مثل توام ...بچمو تو هشت ماهگی دنیا اومد و زنده نموند ...سه سال رفته هنوز براش گریه میکنم...این غم تا اخر عمرم باهامه
عزیزم امیدت به خدا باشه
هنوز 33ساله ها ازدواج نکردن
شما چرا فکر میکنی دیره
من ۳۳ روز پیش بچمو بعد یه بارداری خیییلی خییلی سخت، تو ۲۷ هفته با زایمان طبیعی از دست دادم
خیلی تو بارداری درد کشیدم، چقدر بستری شدم، بارها خونریزی کردم، فکرمیکردم بچمو ازدست دادم. ولی باهام موند، موند، موند تا جایی که طبیعی به دنیا بیارمش، صدای گریشو بشنوم، بعد ازم بگیرتش
اگه رفتنی بود چرا همون موقع ها نرفت؟!!!
فکرمیکردم عوض اینهمه درد خدا بچمو بهم میبخشه
ولی بهم نبخشید و برد پیش خودش
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
8 ثانیه پیش
11 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
