#پارت_اول
نفسم را که از شدت هیجان حبس کرده بودم، بیرون دادم و با عجله پله ها را دوتا یکی کردم و پایین رفتم.
زیر راه پله پناه گرفتم و گوشی را از جیب شلوارم بیرون آوردم.
دستم را روی قلبم گذاشتم تا از شدت ضربان‌ش کم کنم.
دکمه ی پاسخ را فشار دادم و بعد از گزیدن لبم که میخواستم نیش بازم لو نرود، جواب دادم:
_ الو، سلام
صدای محسور کننده اش از پشت خط، لرزه به تنم انداخت. درست مانند بار اول از خجالت به نفس نفس افتاده بودم. نمی دانستم کی می توانم به جذابیت صدایش عادت کنم.
تن صدایش گیرا بود و کلمات انگار از حنجره ی مخملینش بیرون می آمد.
جواب سوالاتش را مثل همیشه رک و راست و بدون هیچ کم و کاستی دادم.
خوشبخت تر از من مگر در دنیا وجود داشت؟
مردی که ایده آل من بود و برایم بی تاب بود. عاشقم بود و من بد جور دل و دینم را به او باخته بودم.
نمی دانستم من او را بیشتر دوست دارم یا او مرا.
مامان از پله ها پایین آمد و برایم لب زد که به خانه ی آذین می رود.
آذین، خواهر بزرگم بود و با اینکه فقط دوسال تفاوت سنی داشتیم او هفت سال قبل ازدواج کرده بود و با اختلاف های ریز و درشتی که داشت، روزهایش را سپری می کرد و مامان هم طبق معمول و نگرانی همیشگی اش بابت آذین، برای سر زدن به او راهی خانه اش شده بود.
برایش دستی تکان دادم و با خیال راحت روی پله ها نشستم و مشغول ادامه ی صحبتم شدم.
متوجه گذر زمان نشدم تا با شنیدن صدای در راهرو با عجله از او خداحافظی کردم و گوشی را درون جیبم جا دادم.
آرش برادر کوچکترم بود نگاهی به دستپاچگی ام انداخت و سری از تاسف تکان داد.
خستگی از چهره اش می بارید و این چند وقت لاغر شده بود ولی کماکان اصرار داشت همزمان با دانشگاه، سرکار برود و هر چه زودتر خرجش را از بابا جدا کند.
وقتی با هامون صحبت می کردم تمام مشکلات برایم هیچ می شد و انرژی وصف ناپذیری از او دریافت می کردم.
زبانم را برای آرش در آوردم و زودتر از او از پله ها بالا رفتم.
آرش کم و بیش در جریان خواستگاری هامون از من بود ولی غرور بیجایش مانع میشد به رویم بیاورد.
شاید هم فکر نمی کرد تمام فکر و خیال من به تصرف هامون در آمده و در این زمان اندک قضیه مان جدی شده است.
