سلام من دختری ۲۰ ساله مجردم که ۲ سال هست پشت کنکوری بودم در رشته تجربی.امسال هم چون قبول نشدم تصمیم گرفتم بدون کنکور دانشگاه برم.افسردگی گرفتم دیگه تحمل دوباره کنکور شرکت کردن ندارم. الان یه ماه هست که بین دو رشته روانشناسی دانشگاه آزاد و آموزش زبان دانشگاه غیر انتفایی تردید دارم و با وجود اینکه همش فکر میکنم ولی به نتیجه نمی رسم و تردید دارم.مامان و بابام اصرار دارن که رشته زبان رو برم اما چون پیش زمینه ای از زبان ندارم و کلاس زبان نرفتم می ترسم که برام سخت باشه و مشکلات عصبی و افسردگی ام بیش تر بشه چون اونا میگن که زبان آینده دار تره.وقتی میگم برم روانشناسی ناراحت میشن و میگن از سر تنبلی داری میری روانشناسی و بعد فارغ التحصیلی میشی تحصیل کرده بیکار(آخه چاره ای ندارم به جز این دو تا رشته باقی اش به دردم نمی خوره).دارم دیوونه میشم دوست دارم بمیرم هیچ کدوم از این رشته ها رو واقعا از عمق وجودم علاقه ندارم چون رشته خوب قبول نشدم مجبورم برم...یه ماه شبانه روز کارم گریه اس.تو رو خدا اگه راهنمایی ای می تونین بهم بدید دریغ نکنید دستتون درد نکنه ببخشید زیاد شد
به نظرم بستگي به علاقه و هدفت داره مثلا همون روان شناسي رو ميتوني ادامه بدي و يه مركز مشاوره تاسيس كني .زبان هم بد نيست ميتوني ادامه تحصيل بدي و استاد دانشگاه واينا بشي فقط ببين علاقت به كدوم بيشتره
دیوونه گی فایده نداره نفس عمیق بگش امسال سخت تلاش کن قبول شی تلاش کن چیزهایی که دوست داری رو به دست بیاری وگرنه مجبور میشی با چیزهایی زندگی کنی که دوسشون نداری
عزیزم اگه علاقه نباشه آدم موفق نمیشه حالا چه روانشناسی چه زبان.
به نظرم ببین توانایی و استعداد و علاقت بیشتر سمت کدومه.
اگه به رشته ای علاقه داشته باشی هر چقدرم سخت باشه بازم میتونی از پسش بربیای
خودت به چی علاقه داری؟
شاید مسخره ام کنید اما باور تون نمیشه نمی دونم به چی علاقه دارم.نمی تونم علاقه ام رو بشناسم.هر وقت هم خودم به تنهایی انتخابی انجام بدم که مامان و بابام مخالفت کنن دیر یا زود پشیمون میشم. همیشه از انتخاب کردن فراری ام از پشیمانی ترس دارم
