بی تعصب و منصفانه راه حل بدین ....

نمیدونم مادرمو چجوری توصیف کنم از کارهاش بگم شما خودتون نظر بدین ...اگه من چیزی بگم میشم آدم بده ...محل کار بابام با ماشین یه ساعت با خونمون فاصله داشت اونموقع ها هم ماشین نداشتیم بابام بعضی شبا میموند یا هفته ای یبار میومد خونمون ...ماهم کوچولو بودیم نمیدونم سن مدرسمون بود یا نه ...تلفن نداشتیم بخاری نفتی داشتیم ...هر شب که پدرم نمیومد مادرم یه چیزیو بهونه میکرد و وادارمون میکرد تو چله زمستون و برف و تاریکی بریم از همسایه ای و فامیلی تلفن پیدا کنیم و به پدرمون بزنگیم بگیم بیا خونه ...بعضی موقع ها هم که بهونه پیدا نمیکرد کتک میزد و ماز دست جونمون پناه میبردیم به زنگ زدن به پدر ...اگه دق و دلی با بابام داشت مارو میزد ... نوجوون که شدم با کوچکترین حرکت مثلا کوچه رفتن کلی تهمت میزد و به بابام میگف هر چند پدرم اعتنایی نمیکرد ولی یادمه از ۱۴ سالگی استرس و تپش قلب اومد سراغم نمیتونسم راحت برم مسجد یا با دوستام میدونستم برگردم مادرم با حرفا و کاراش اذیت میکنه ... تا موقع دانشگاه مهاجرت کردیم به مرکز استان اونجا دانشگاه رفتم از ۱۴ سالگی با هر خواستگاری فرق نمیکرد چه کاره باشه یا چه شکلی اذیتم میکرد که جواب بله بدم ۲۳ سالگی بعد اتمام دانشگام نشستم برا کنکور تجربی روزی ۱۵ ساعت میخوندم به رشته دانشگاهیم که مهندسی بود علاقه نداشتم اونو هم دانشگاه سراسری خونده بودم که نمیذاشت طبق معمول با تهمت های زشت و کارهاش مثلا مینشستم بخونمدصدای تلوزیونو بلند میکرد یا میومد در اتاقمو میکوبید ...برا داداشمم این کارارو کرد دانش آموز به اون باهوشی نتونس ادامه تحصیل بده ....بالاخره ۲۴ سالگی با همسرم ازدواج کردم از هر جهت همسرم خوبه ولی مسئله ای که هس مادرم روح منو مریض کرده و دیگه نمیتونم باهاش خوب باشم حتی شبا کابوس میبینم و آشفتم ...شوهرم میگه شبا تو خواب آشفته ای...خیلی سعی کردم ببخشم و فراموش کنم ولی نمیتونم ...رفت و آمدم کمه در حد ماهی یبار ولی در اون حدم نمیتونم باهاش مهربون باشم کارهاش فراموشم نمیشه ، دوران عقد هم کلی اذیتم کرد میگف چرا نمیاد عروستو کنه ببره در حالی که فقط یکسال عقد بودیم تازه از طرفی جهزیه هم نمیدادن ولی میگفت برو ...