@@از این خطاهای تربیتی بپرهیزید!!@@

مادر و پدر بودن به معنی مبرا از عیب بودن نیست. از زمان تولد کودک، والدین تلاش می کنند فرزندی با تربیت بار بیاورند اما گاهی نتیجه عکس می گیرند...
دلیل این موضوع روش های تربیتی اشتباهی است که نادانسته در پیش می گیریم. اگر شما هم مرتکب یکی از این اشتباه ها شده اید، این مطلب را بخوانید تا علت اشتباه بودن و اصلاح آن را یاد بگیرید.

اشتباه شماره ۱: هم نظر نبودن والدین
جمله اشتباه: � بابا گفته تلویزیون نگاه کردن برای تو ممنوعه! اما امروز بابا نیست و می توانی تلویزیون نگاه کنی! �


چرا این روش تربیتی اشتباه است؟
با شکستن قوانین، شما این فرصت را به کودکتان می دهید از شک شما در مورد صحت قوانین خود سوء استفاده کند. او به این ترتیب می آموزد آنچه از یک والد نمی تواند طلب کند، در غیاب او از دیگری بخواهد.

چه کنیم؟
همیشه با همسر خود توافق نظر داشته باشید و در اجرای قوانینی که تعیین می کنید، جدی باشید.

اشتباه شماره ۲ : مقایسه کودک با خواهر یا برادرش
جمله های اشتباه: � مهم نیست سر چه مساله ای با برادرت دعوا می کردی، چون تو جیغ می زنی تنبیه می شوی! �
� از خواهرت یاد بگیر! او خیلی بهتر از توست! �

چرا این روش تربیتی اشتباه است؟
در دعواهای بین کودکان هرگز سعی نکنید یک کودک را تحقیر یا او را با سایرین مقایسه کنید چون این کار باعث کوچک شدن شخصیت او می شود.

چه کنیم؟
وقتی جدالی بین خواهر و برادرها رخ داده، تنبیه یک کودک فقط باعث گسیختن روابط عاطفی می شود. اگر قرار است تنبیه کنید، هر ۲ یا هر ۳ را تنبیه کنید، به این ترتیب همگی به قوانین احترام می گذارند و سعی نمی کنند یک نفر را مقصر جلوه دهند.

اشتباه شماره ۳ : افراط و تفریط
جمله های اشتباه: � اگر هویج های توی بشقابت را بخوری، به عنوان دسر به تو شکلات می دهم. �
� اگر با خواهرکوچکت خوب باشی برایت کادو می خرم. �

چرا این روش تربیتی اشتباه است؟
چون در این صورت کودک به دریافت هدیه عادت می کند. اگر می خواهید فرزندتان هویج بخورد، این کار را در حد تعادل انجام دهید تا همیشه منتظر دریافت شکلات بعد از آن نباشد.

چه کنیم؟
به فرزندتان قول یک هدیه را ندهید مگر اینکه واقعا بتوانید آن را تهیه کنید. هر از گاهی هدیه دادن به کودک به عنوان تشویق کار خوب و درستی است و روابط عاطفی را محکم تر می کند اما نباید این کار را به یک موضوع پیش?پاافتاده و روزانه تبدیل کنید.

اشتباه شماره ۴ : تبدیل اتاق کودک به محل تنبیه
جمله های اشتباه: � اسباب بازی هایت را زمین نریز وگرنه مجبوری به تختخواب بروی�، �درست سر میز بنشین وگرنه مجبوری بری تو اتاقت. �

چرا این روش تربیتی اشتباه است؟
تا جای ممکن نباید اتاق یا تخت کودک را به محلی برای تنبیه او تبدیل کرد. بی توجهی به این نکته می تواند باعث بروز مشکل های خواب در کودکان شود. اتاق خواب کودک باید مکانی امن و راحت برای او باشد تا در آن احساس آرامش کند و خواب خوبی داشته باشد.

چه کنیم؟
اگر می خواهید به دلیل کار اشتباهی کودک را به اتاق دیگری تبعید کنید، از راهرو یا یک اتاق دیگر استفاده کنید، اما بهتر است اصلا چنین کاری انجام ندهید. آرامش خود را حفظ و سعی کنید فرزندتان را قانع کنید کار صحیح را انجام دهد.

اشتباه شماره ۵ : سرزنش کودک
جمله های اشتباه : � تو یه دختر بچه نادانی� یا �چه گناهی کردم که خدا تو رو قسمت من کرده؟ �

چرا این روش تربیتی اشتباه است؟
اشتباه فرزند شما هر چه باشد، نباید شخصیت او را تحقیر کنید. این کار باعث نفرت او از خود می شود و در برقراری رابطه عاطفی با مادر دچار مشکل خواهد شد.

چه کنیم؟
اگر فرزند شما مرتکب اشتباهی می شود، رفتار، حرف ها و موقعیت ها را نقد کنید نه خود او را. مثلا به جای گفتن اینکه �تو پسر بدی هستی� می توانید بگویید: �کار تو اشتباه بود.�

اشتباه شماره ۶ : موکول کردن تنبیه به آینده
جمله های اشتباه: � اگر باز هم برادرت را اذیت کنی، کادوی شب عید نمی گیری! �

چرا این روش تربیتی اشتباه است؟
کودکان معمولا فراموش می کنند یک ساعت قبل چه کار اشتباهی انجام داده اند چه برسد به اینکه یک ماه یا حتی بیشتر این موضوع در ذهنشان باقی بماند. چنین تهدیدهایی برای کودکان بی معنی است.

چه کنیم؟
کودکان در زمان حال یا آینده ای بسیار نزدیک زندگی می کنند. اگر قرار است آنها را تنبیه کنید، آن را خیلی عقب نیندازید و نهایتا در آینده بسیار نزدیک این کار را انجام دهید. تنبیه کودک می تواند منع او از یک بازی بعد از ناهار یا نرفتن به پارک باشد.

آگاهی؛ دلیل لجاجت کودکان
لجبازی در امور مختلف حتی در موقعیت‌های خاص یا مشابه خصلتی فراگیر در کودکان است. اغلب والدین در تقابل لجبازی کودک در دوره‌های مختلف زندگی وی که به اشکال مختلف مشاهده می‌شود به مشکلات جدی برمی‌خورند و گاه به درماندگی می‌رسند.

با این حال کارشناسان علوم تربیتی لجبازی را خصلتی طبیعی و ضروری می‌دانند که از تمایل کودک به کسب درجاتی از استقلال شخصیتی ناشی می‌شود و باید پذیرفته و کنترل شود. بر این اساس لجبازی نکردن کودک در هیچ زمینه‌ای می‌تواند نشانه یک عارضه حاد روانی باشد که باید برای درمانش اقدام کرد.
در مقابل، لجبازی شدید و کنترل نشده نیز از رفتارهای نامناسب والدین حکایت دارد. در حقیقت لجبازی مهار گسیخته نتیجه رفتارهای والدین و شرایط محیطی است که کودک را به لجبازی بیشتر وادار می‌سازد. اگر کودکی لجبازی را از حد می‌گذراند باید ریشه این رفتار را در نحوه برخورد والدین و اطرافیان و تنبیه‌ها و تشویق‌های آنان جستجو کرد.

لجبازی و استقلال شخصیتی
کودکان از چه سنی و چرا شروع به لجبازی می‌کنند؟ کودک از 2 تا 3 سالگی لجبازی را شروع یا بهتر بگوییم کشف می‌کند. وی به درجه‌ای از خودآگاهی و شناخت محیط و اطرافیان می‌رسد که می‌فهمد رفتارش روی دیگران تاثیر می‌گذارد و واکنش‌ها را برمی‌انگیزد. از این رو در برخی امور و هنگامی که از وی کاری خواسته می‌شود لجبازی را به کار می‌گیرد تا واکنش‌ها را مشاهده کند و کنجکاوی‌اش ارضا شود. این کنجکاوی می‌تواند به همان رفتار یا خواسته مربوط باشد یا به شخص درخواست‌ کننده.
کودک بدون آن که درباره لجبازی قضاوتی داشته باشد یا آن را خوب یا بد بداند تنها لجبازی را به عنوان وسیله‌ای برای محک زدن واکنش دیگران به کار می‌گیرد. یادگیری نه گفتن و توانایی امتناع کردن قدرت لجبازی را در کودک بالا می‌برد و به او در کشف دنیایی که پیش رو دارد کمک می‌کند.
پس چطور می‌شود که این لجبازی به صورت معضلی حاد درمی‌آید و مایه دردسر والدین و حتی خود کودک می‌شود؟ پاسخ به این پرسش نیز حقایقی دیگر را آشکار می‌سازد. واکنش اطرافیان بویژه والدین که کودک از نظر عاطفی به آنان وابسته است تعیین‌ کننده ضعیف یا قوی شدن لجبازی در کودک است. واکنش‌های هیجانی، عصبی و تنبیه‌ گونه در برابر لجبازی می‌تواند ابعاد آن را گسترده کند و لجبازی را به عادتی دائمی برای کودک تبدیل سازد.
از سوی دیگر ممکن است این رفتارهای نادرست از سوی والدین نیاز کودک به امتناع و ارضای کنجکاوی را سرکوب کند. در چنین شرایطی دیگر نباید انتظار داشت استقلال شخصیتی کودک در سنین بالاتر رشد کند و شکل بگیرد.

والدین باید بدانند لجبازی کودک خصلتی طبیعی است که باید پذیرفته شود. گاهی کودک به لجبازی به چشم یک بازی نگاه می‌کند و می‌خواهد والدین را در این بازی شریک سازد. معلوم است کودکانی چنین رفتاری از خود نشان می‌دهند که نیاز آنها به بازی و لذت بردن در کنار والدین و همچنین تماس فیزیکی با بدن والدین در آنها ارضا نمی‌شود. ممکن است کودک لجبازی را به نشانه قهر انجام دهد و بخواهد به والدین بفهماند دلخور یا مخالف است. در حقیقت لجبازی کودک در هر زمینه‌ای معنای خاص دارد که باید درک و شناسایی شده و سپس مشکل برطرف گردد. بدترین حالت ‌آن است که کودکی لجبازی را از حد بگذراند و والدین گمان کنند این کودک ذاتا لجباز است. چیزی به نام لجبازی یا پرخاشگری و ناسازگاری ذاتی وجود ندارد، بلکه هر معلولی در کودکان علتی دارد که باید برطرف شود. ناگفته نماند که نوعی از لجبازی نیز وجود دارد که با استقبال والدین همراه است و از همین طریق تقویت می‌شود. در این حالت که به لوس شدن تعبیر می‌شود کودک امتناع‌ها و اصرارهای بیجا را به بازیچه‌ای برای جلب توجه و بلکه رضایت والدین تبدیل می‌کند و از همین طریق تاثیری عاطفی بر والدین می‌گذارد تا به خواسته‌اش برسد.

چه باید کرد؟
ممکن است لجبازی کودک امتناع طبیعی وی از درخواست‌های مکرر و آمرانه والدین باشد که براساس استقلال شخصیتی صورت می‌گیرد. برخی امتناع‌ها نیز دلایل مشخص جسمی و روانی دارد.
کودک باید حق انتخاب داشته باشد و این انتخاب فقط به لباس،‌ وسایل شخصی و... محدود نمی‌شود. هر کودکی با توجه به سن و میزان درکش به درجه‌ای از استقلال شخصیتی و اعمال نظراتش در انتخاب‌های گوناگون تمایل دارد. کودکان از طریق لجبازی و پافشاری بر آنچه می‌خواهند شخصیت خود به عنوان یک فرد مستقل را می‌سازند و تقویت می‌کنند. والدین باید به لجبازی‌های کودکان برای مثال هنگام امتناع از خوردن یک نوع غذا، انجام ندادن برخی امور روزمره مانند تعویض لباس یا نظافت شخصی و... احترام بگذارند و در صورت ضرورت به جای برخورد قاطع و احتمالا مقابله به مثل کودک را متقاعد کنند، ناز او را بکشند، دلیلش را برای امتناع جویا شوند، اگر مشکلی هست برطرف کنند و در نهایت از موقعیتی که کودک در آن به لجبازی می‌پردازد برای ایجاد ارتباط عاطفی و کلامی قوی‌تر با وی استفاده کنند.

گاهی کودک به دلیل استفاده از انواع تنقلات چرب و شور اشتها ندارد و غذا نخوردن را به دستاویزی برای لجبازی و تاثیرگذاری بر والدین به کار می‌گیرد.
بدغذایی مشکلی رایج میان کودکان امروزی است و بسیاری از والدین آن را به لجبازی و ناسازگاری کودک برای همراهی در غذا خوردن با خانواده یا والدین نسبت می‌دهند. در حالی که مهم‌ترین دلیل بروز بدغذایی بی‌اشتهایی ناشی از مصرف تنقلات به مقدار زیاد یا در زمان نامناسب برای مثال ساعتی پیش از وعده اصلی غذایی است.