داستان زندگی من

من توی خانواده پر جمعیت به دنیااومدم.بچه آخر بودم.مادر م هر کاری کرد منو نتونست بندازه از قرصو آمپول تا بلند کردن وسایل سنگین.اما تنها حامی من یعنی خدا نذاشت اتفاقی برام بیفته.روزی که من دنیا اومدم هیچ کس خوشحال نبود خواهرم میگه که از شدت ناراحتی گریه میکرده.همین تنها خواهرم میشه دشمن خونی من.

من پنج تا برادر دارم و یه خواهر با فاصله سنی زیاد آخرین برادرم که قبل منه پنج سال از من بزرگتره.دیگه خودتون حساب کنید که چقدر فاصله سنی با پدر و مادرم داشتم.

خلاصه من توی خانوادم همیشه تنها بودم.من دنیا اومدم خواهرم دو سال بعد شوهر کرد.یه بار برادرم گفت وقتی کوچیک بودی گریه کردی مامان تو رو پرت کرد و من دلم سوخت بغلت کردم و آرومت کردم.کلا منو داداشام بزرگ کردن.کم کم ازدواج کردن و با ما زندگی میکردن.بچه دار میشدن و من مجبور بودم بچه هاشون و نگه دارم.کلا وجود من تو اون خونه همیشه اضافه بود.با من مثل یه آدم بزرگ رفتار میکردن.هیچ وقت کسی دوستم نداشت.ما یه همسایه داشتیم که دخترش درست هم سن من بود.

من چون اسباب بازی ای نداشتم بیشتر میرفتم خونشون تا با اسباب بازی های قشنگش بازی کنم.یادمه یه عروسک داشت که گریه میکرد و میخندید.من دلم ضعف میرفت براش.همش به بهونه ای اونو میگرفتم و بازی میکردم.دوستم تک دختر بود و چند تا برادر داشت.یکی از برادراش سرباز بود و هر وقت منو میدید بغلم میکرد و میبوسیدم.منم که چون هیچ محبتی ندیده بودم حس میکردم واقعا یکی منو دیده و بهم محبت میکنه تا اینکه...

تا اینکه یه بار رفتم در خونشون دقیقا ظهر بود.در زدم دیدم برادر دوستم اومد در رو باز کردم.با شادی گفتم مریم هست؟ با خنده گفت بله بیا تو.رفتم تو دیدم هیچ کس نیست گفتم پس مریم کجاست ؟یهو دیدم چهرش تغیر کرد و منو بغل کد و دستمو گرفت به سمت.... خلاصه من فقط 5 سالم بود تا تونستم جیغ زدم.میدونستم کاره غیر عادی داره میکنه.بازم خدا به دادم رسید و درو زدن .من فقط گریه میکردم دیدم مریم با خوراکی اومد تو و من و دید.داداشش هم فرار کرد.منم همه چیو بهش گفتم.اونم با اون سن پایینش گفت تو رو خدا به هیچ کس نگو وگرنه داداشم رو میکشن...جالبه این موضوع تو ضمیر ناخداگاهه همه بچه ها هست.

بچه ها من بعد اون قضیه انگار همه چی رو فهمیدم.انگار پرده کنار زده شد و من از همه چی سردرآوردم.از همه مردا میترسیدم.از همه داداشام میترسیدم.از خودم بدم میومد همش احساس میکردم لابد کثیفم که باهام این رفتارارو کرد.توی اون سن کم افسرده شده بودم.ولی چون از همون اول هم منو نمیدیدن متوجه تغیر رفتار من نشدن.دیگه هیچوقت خونه مریم نرفتم.از خونشون از برادراش وحشت داشتم.

بچه ها کسی هست؟یا من دارم برای خودم مینویسم

اینم بگم برادر کوچیکمم خیلی اذیتم میکرد.چون فاصله سنیش با من کمتر بود همش به من دستور میداد.همش منو سر چیزای الکی کتک میزد و همیشه با الغاب بد منو صدا میکرد.من بچه بودم ضعیف و لاغر بودم.چون همیشه تو کوچه بازی میکردم سیاه بودم.همیشه به من فحش میداد.تا هفت سالگی من اینجور گذشت.تا رفتم به مدرسه.وای بچه ها مدرسه برای من حکم یه بهشت رو داشت.یادمه شب قبل مدرسه من تا صبح از ذوق نخوابیدم