شاید خیلیاتون بشناسه منو. من یه زن۲۵ سالم که بابام ۶سال پیش فوت کرده. برادرم ندارم یعنی هیچ مردی تو زندگیم تکیه گاهم نیس. شوهرم عاشقم شد ازدواج کردیم رفته رفته دیدم خیلی اخلاقامون فرق داره یعنی اون یه دنیای دیگه داره من یه دنیای دیگه. با اینکه خسیس نیست پاکه سیگار نمیکشه ولی هیچوقت همدمم نبود. تو این یه ماه که من مامانم دست تنها به مشکل برخورد من شب و روزم استرس و گریه س یبارم درکم نکرد و اشکامو پاک نکرد میبینه دارم مثل شمع ذوب میشم عین خیالش نیس. چی میشد منم یه برادر داشتم مثل کوه پیشم بود. تو این یک ماه شناختمش احساس میکنم دیگه نمیتونم بهش تکیه کنم و همدمم شه. نظرتون رو میخام
یبار نگف که به مامانت بگو منم پشتتون هستم. یکبار بغلم نکرد و دلگرمیم نداد. همش سرش گوشیه فقط گوشی
برادرام الان دیگه ب فکر زناشونن ن خانواده شون
منم فکر میکنم مردها اصلا تکیه گاه خوبی نیستن
خودت تکیه گاه خودت باش
پیشش حالم خوب نیس. نمیخام تو زندگیم باشه بود و نبودش فرقی به حالم نداره
دوماد خوب خیلی کمه
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
