دوست واقعی کیست؟؟؟

دوست کسیه که تو زمان گرفتاریا بهت راه حل نشون نده؛ بلکه خودش بشه تبدیل به یک راه حل و سعی کنه که اون مشکل رو حل کنه. دوستی که بهت راه حل میده، یعنی اونقدر تو و مشکلت براش اهمیتی ندارین که خودش پا به میدون بزاره و برای مشکلت کاری کنه. روی این آدم اسم دوست نزار. تو به اون مشکلت رو نگفتی که ازش مشاوره بگیری؛ اگر مشکلت رو بیان کردی، قطعا قصد داشتی که ازش کمک بگیری. اگه اون فقط بهت راه حل داده، یعنی براش ارزش چندانی نداری.

برای دوستی اهمیت و ارزش قائل شو که حداقل تو روزای سخت هست که بهت دلداری بده. اون دوست هر چقدر هم که نتونه کاری کنه، بالاخره کنارته و همین خودش کلیه. هیچوقت با کلمات خودت رو گول نزن. هیچوقت به خودت نگو که شاید فلان اتفاق افتاده یا شاید فلان مشکل براش پیش اومده که نتونسته توی روزای سخت کنارم باشه. دوستی که واقعا دوست باشه، هر چقدر هم که مشکل داشته باشه، تو واسش از مشکلاتش در اولویت تری و برای تو باید وقت بیشتری بزاره

گاهی وقتا توی فضای مجازی می بینم که چقدر بعضیا برای دوستاشون نامه های عاشقانه مینویسن؛ چقدر برای دوستاشون احترام قائلن و چقدر مدام پشت هم رو دارن و همیشه با هم هستن. اما وقتی که دنیای واقعی رو می بینم، انگار که همه چیز برعکسه. انگار همه منتظر فرصتن که از پشت بهت خنجر بزنن. صمیمی ترین دوستت توی فضای مجازی می بینی که پیش بقیه نشسته و داره راحت غیبتت رو میکنه. دنیای ما پر از دو روییه و این دورویی ها رو نباید از رفیق توقع نداشته باشیمتوی این دوره و زمونه فقط به خودت تکیه کن. هیچ کس نمیتونه پشت تو باشه یا هوای تو رو داشته باشه. اونایی که اسمشون رو دوستای صمیمیت میزاری، بدون که اگه برات مشکلی پیش بیاد، تا یه جایی همراهتن و از یه جایی به بعد تنهات میزارن. اون موقع خودت میمونی و مشکلاتت. پس همین الان هنوز که مشکلی نداری، هنوز که دوستی بهت پشت نکرده، سعی کن که به خودت تکیه کنی. سعی کن که روی پاهای خودت وایسی که نه هیچ وقت به کسی محتاج باشی و نه هیچ وقت نگران باشی که نکنه دوستات تنهات بزارن.

بزار فلان دوستت بره. توی این دنیا نزدیک هشت میلیارد آدم زندگی میکنه. مگه آدم کمه؟ مگه انسان دیگه ای وجود نداره که تو تنها روی اون فرد اسم دوست صمیمی رو میزاری؟ باور کن به محض اینکه اون دوستت که البته اسمش دوست هم نیست رو رها کنی، می بینی که چطور دنیا افراد جدیدی رو وارد زندگیت میکنه. میبینی که چقدر آرامشت بیشتر میشه و به خودت میگی که چرا از همون اول من این آدم رو رها نکردم که به این آدمای جدید برسم. به خودت و خدای خودت ایمان داشته باش. مطمئن باش که راز اینکه دیگه از دوستی ناراحت نشی یا نگران نباشی که ولت کنه و بره، اینه که از لحاظ ذهنی وابستش نباشی و رهاش کن.

دوست بد رو رها کن. هر چقدر هم که میخواد قدیمی باشه، هر چقدر هم که میخواد باهات خاطره داشته باشه. این رو بدون که بد، بده و هر کاری بکنی بیشتر وقتا نمیتونی بدی رو به خوبی تبدیل کنی. اما یک اتفاق ممکنه که بیفته و اونم اینه که خوبی خیلی راحت میتونه تبدیل به بدی بشه. پس تا قبل از اینکه اون دوستت، خوبی تو رو هم تبدیل به بدی نکرده و تو رو هم مثل خودش نکرده، سعی کن که ازش دوری کنی. سعی کن که بندازیش دور. ازش ناراحت نباش! اون ذاتش اینجوریه. از خودت ناراحت باش که چرا این همه وقتت رو صرف چنین آدمی کردیاز دوستت ناراحتی؟ از اینکه تو رو رها کرده و رفته؟ از اینکه بهت پشت کرده؟ از اینکه باعث ناراحتیت شده؟ به نظر خودت آیا دوستی که باعث ناراحتی تو بشه، ارزش این رو داره که هنوز توی زندگیت باقی بمونه؟ آیا دوستی که تو رو رها کرده و رفته و حتی خبر هم نداده، ارزش این رو داره که تو دوباره بری دنبالش و یا اینکه هنوز توی زندگیت نگهش داری؟ اگه بخوای منطقی فکر کنی، میبینی که این آدم ارزش هیچ کاری رو نداره. پس بیشتر از این از وقت با ارزش خودت نگذر و سعی کن که این دوست رو حالا هر چقدر هم که قدیمی هست کنار بزاری و به دنبال دوستایی بری که واقعا ارزشمند هستن.

به ارزش خودت ایمان داشته باش. تو خیلی خوب و منحصر به فرد هستی. اگه دوستی پشت تو نبود، اگر دوستی به هر بهانه ای سعی کرد که اعتماد به نفس تو رو از بین ببره، اگر دوستی ارزش تو رو از بین برد، بدون که اسم واقعی اون دوست نیست بلکه دشمنی هست که لباس های دوست تو رو به تن کرده. اگر به خودت ایمان داشته باشی، اگر برای خودت ارزش قائل بشی، باعث میشه که هرگز سعی نکنی چنین افرادی رو وارد زندگیت کنی.هیچ آدمی توی این دنیا ارزش این رو نداره که به خاطرش بخوای خودت رو ناراحت کنی. هیچ آدمی اونقدر مهم نیست که تو به خاطرش آرامش خودت رو از بین ببری. این رو توی ذهنت هک کن که تو ارزشمند هستی و توی زندگی تو فقط آدمایی میتونن وارد بشن که ارزشمندن. اگر به هر دلیلی آدمی وارد زندگیت شد که باعث ناراحتیت میشه، بدون که اون شخص ارزشمند نیست و تو خیلی زود باید اون رو از زندگی خودت بیرون بندازی؛ وگرنه کم کم واقعا احساس میکنی که ارزشت داره کمتر و کمتر میشه.

با دوستات وقت بگذرون، باهاشون خوشحالی کن، بخند، گریه کن و حتی اگه میخوای همیشه همراهشون باش. اما این رو بدون که هیچوقت نباید حال خوب خودت رو به اونها گره بزنی. این رو بدون که هر چقدر هم که اونا آدمای بزرگی باشن، نباید واسه تو اینقدر مهم باشن که حالت رو خراب کنن و حالت رو کم کم بدتر و بدتر کنن. اگر دوستی به هر بهانه ای حال تو رو بد کرد، هیچ وقت سعی نکن خیلی به این موضوع توجه کنی و بعد از این کار تلاش کن اون دوست رو از زندگیت بندازی بیرون.دست بکش از اون رفیقی که همیشه برات نارفیقی کرده. چرا مدام با اون هستی؟ به نظرت اون کاریزمایی داره که تو نداری و میخوای با کنار اون بودن از این کاریزما بهره مند بشی؟ یا نکنه به خاطر این هست که خودت رو خیلی کوچیک میدونی و فکر میکنی که اگر با اون باشی دیگه در همه حال آدم بزرگی دیده میشی؟ اگر اینطور فکر میکنی یعنی عزت نفست خیلی پایین اومده. فقط کافیه ارزش خودت رو باور کنی؛ فقط کافیه که برای خودت احترام قائل بشی؛ فقط کافیه مسیر خودت رو پیدا کنی و به سمت اون بری. اون موقع میبینی که همین آدمی که اینقدر بزرگ فرض میکردی چجوری دنبالت میاد.