سلام .
ی دختر ۲۲ سالمه مجردم . تقریبا از وقتی کرونا شروع شده و از دانشگاه اومدم خونه . حالم گرفته حس افسردگی گرفتم . مدام فکر میکنم . گاهی هم سر چیزای خیلی کوچیک گریه میکنم . خونوادم خیلی خوبن ولی حس میکنم من و درک نمیکنن و تو محدودیتم . نمیتونم راحت باشم باهاشون بگم بخندم . نمیتونم حتی جلو داداش و بابام ی لباس راحت بپوشم همش گفتن فلان لباس و بگیر تا وقتی شوهر کردی . هر کار خاستم کنم گفتن وقتی شوهر کردی ... کلاس زبان یا گیتار میخاستم برم اولش علاقه و شور و ذوق دارم ولی بعدش پیگیر نمیشم . حوصله ی درس خوندن ندارم .ورزش میکنم بهد دور روز بیخیال میشم . میگم ی اتاق جدا میخام ک بتونم راحت کارامو کنم ولی خب داداشم برده اتاق رو . من حتی تو حال میخابم . هیچ سرگرمی ندارم . دائم در حال خوابم چون هدفی یا کار خاصی ندارم . به مامانم کمک نمیکنم تو خونه چون حس میکنم وظیفه ی من نیست . نمیدونم باید چیکار کنم از این حس و حال بیام بیرون . تنها چیزی ک فک میکنم نجاتم بده ازدواجه ... میشه کمکم کنید 😔
