شبیه خودشون شدم به آرامش رسیدم.من خواهر شوهرام و مادرشوهرم جلوم تو گوشی حرف میزدن قبلاً خیلی اذیت میشدم ولی الان منم مثل خودشون بخوام چیزی بگم به شوهرم میبرمش تواتاق میگم اگر گوشیم زنگ بخوره میرم تواتاق درو هم میبندم حرف میزنم بعدمن میام میگن کی بود میگم خواهرم میگن چی می‌گفت میگم سلام رسوند تمام.حالا هی منتظرن من ادامه بدم منم خودمو باگوشی سرگرم میکنم و سکوت.مثلا اهل زنگ زدن و احوالپرسی نیستن من قبلاً خودمو میکشتم ولی الان سه ماهه ازشون بی خبرم و راحت دارم زندگی میکنم.اهل مهمونی و صله رحم نیستن و اقوام نزدیک رو سال به سال فقط عیدا میبینن حتی خونه دختراسونم سالی فقط یه بار میرن واوناهم نهایتش چندماه یه بار میان خونه باباشون ولی من آدم خونه نشستن نیستم خانوادم اینجورین وخداروشکر باکری خون دل خوردن شوهرمم شبیه خودم شده میریم شهرستان خونه پدرش بند نمیشه و مدام خونه اقوام من هستیم اونا هم کلی حرص میخورن
من سعی کردم توقعی نداشته باشم ازشون و سرم به زندگی خودم گرم باشه ،ببینمشون گرم و مودب برخورد میکنم و در عین حال روابطمو سطحی نگه میدارم و خیلی قاطی نمیشم ولی به هر صورت خوشرو برخورد میکنم ،حرفی بشنوم می‌زارم به حساب تفاوتها و به دل نمی‌گیرم ،همسرم به شدت همراهمه که به نظرم مهمترینش همینه ،اگه مریض باشن حتما حالشون میپرسم،منم یکی از خواهر شوهرام پاگشام نکردن خونشون ولی من در خونه ام به روش بازه و دعوت نکردنشو گذاشتم به حساب اینکه شاید شرایطی داره که نمیتونه دعوتم کنه خونش،سعی کردم بشناسمشون به دور از تعصب و نسبتها و بعد در شرایط مشابه به این درک رسیدم که بد زندگیمو نمی‌خوان و حرفشونم نهایتا یا شوخیه یا دلسوزی،خلاصه که حساس نیستم نسبت به کارشون،برای زندگیم حریم مشخص کردم بنابراین اونا هم متوجه شدن که چه رفتاری رو با من پیش بگیرن
