مادر شوهرم جلویم خوبه ولی پشت سرم

شوهرم چون مغازه داره خیلی خونه نیست منم خونمون نزدیک خونه مامانم میرم اونجا تنهام ولی شوهرم هفته ای یه بار میاد خونه مامانش هرشب میره سر میزنه منم هفته ای یه بار میرم با شوهرم خونه مادر شوهرم یه بارم با مادر شوهرم سر همین مساله دعوا کردم ولی فایده نداره باز گله میکنه پشت سرم اگه به خودم بگه اینقدر ناراحت نمیشم ولی دلم میسوزه که جلو روم خوبه هیچی نمیگه پشت سرم گله میکنه

شوهرم کلا نمیتونه به مامانش چیزی بگه فقط بعضی حرف های مادرش رو به من نمیگه مثلا یه بار خونشون بودیم ماه رمضان من باردارم تو اتاق خواب دراز کشیده بودم فکر کرده بود من خوابم جلو جاریم به شوهرم گفت گفت زنت که روزه نمیگیره بذارش تو خونه سحری خودت پاشو از ساعت ۲ بیا خونه ما دیگه صبحم ساعت ۷ از اینجا برو سرکارت دیگه نمیخواد بعد سحری هم بری خونه خودت شوهرم چیزی نگفت اصلا نه گفت باشه نه گفت نه  جاریم گفت زنش حامله است مگه میشه نصف شب تنهاش بذاره میترسه شوهرم بعدش حرف مامانش رو بهم نگفت البته هیچ وقت تنهام نذاشت و نرفت خیلی از حرف ها رو که مامانش میگه  نمیگه ولی بعصی ها رو هم میگه اعصابم میریزه بهم

باور میکنین محترمانه گفتم فایده نداشت دیدم به مامانم زنگ زده باز گله و گلایه اعصابم داغون شد رفتم دیگه رک حرف هامو گفتم و حتی یکم دعوا بینمون افتاد ولی بازم فایده نداشت حتی الان باردارم ببخشید ها انتظار داره هر موقع ترشح داری زنگ بزنی بهش بگی من ترشحات دارم و نمیدونم چجوریه باور میکنین به مامانم زنگ زده بود سری دوم گله کرده بود که دخترت به ما نمیگه کی ترشح داره آخه تو رو خدا من مقصرم الان چه ربطی به اون داره تنها کاری که ازم بر میاد اینه رفت و آمدم رو در حد امکان کم کنم همین 

ببخشید اگه حرف بدی زده شد ولی دلم خیلی پر بود تو گلوم مونده بود حرفام