دوستان من الان ی سالو نیمه ازدواج کردم ۱۸ سالمه شوهرم ۲۴سالشه.شوهرم خیلی بد دهنه بداخلاقه ابرومونم همه جا برده هم خودم هم خانوادم.مثلا دعوا میکنیم میره بیرون تو حیاط سر و صدا راه میندازه ما هم تو روستا هستیم بحثمون همه جا پخش میشه یک کلاغ چهل کلاغ میشه،اوایل خیلی دوستم داشت حتی خودش کم خون مینور بود من کم خونی عادی داشتم دکتر گفت نباید ازدواج کنید ولی با اصرار خودمون و رضایت پدر و مادرا اونم ب زور،عقد کردیم،خانواده من راضی نبودن دو سال طول کشید تا راضیشون کردم،خانواده شوهر هم از من راضی نبودن،و چون همو دوس داشتیم عروسی کردیم.از همون وقتی عقد کردم از کرده خودم پشیمون شدم و یبار درخواست طلاق دادم اما دوباره دلم براش سوخت برگشتم چون دست بزن داره خیلی کتکم میزنه از همون دوره نامزدی تا الان.اینم بگم خودم روشو دادم هر وقت کتکم میزد خودم باهاش اشتی میکردم.یبارم بهم خیانت کرد.الانم هر روز کارش کتک و فوش دادن ب خودم و خانوادمه ولی وقتی میخوام برم خونه بابام یچی میگه دوباره دلم میسوزه
خونه بابام مامانم منو تو پر قو بزرگ کرد اما اینجا دارم زجر میکشم تو روستا اب نداریم باید برم پای منبع ظرف و لباس بشورم و خیلی اذیت میشم خلاصه بگم ک فوشای ناجور ب من مامانم فامیل و مرده هام میده
چی میگه
حقته تا تو باشی دلت برای همچین آدم بیمصرفی نسوزه
تو منی یا من توام
خودتو راحت کن برو
ولی درست زمانی ک میخوام برم خونه بابام ی حرفی میزنه منه احمقم دلسوز دوباره برمیگردم
میدونم عزیزم سنن کمه و وابسته و بی سیاست
😞😞
یا بهتر اول دلیل اینکارشو بپرسی بعدم برید مشاور
اگ دریت نشد جدایی
خوب دلت نسوزه. این ادم جای دلسوزی نداره
مشکل از دلت عزیزم، سعی کن دلت واسه خودت بسوزه
جدا شو جونیتو با این حروم نکن
خودت وقتي ميدوني تقصير خودته ما چي بگيم
چقد سخته با شوهر بد زندگی کردن شوهر منم با دوتا پسراش از صبح رفتن بیرون منم تنها گذاشتن خونه خیلی احساس تنهایی و درموندگی میگنم
اگه بابات پشتته برو
