نمایشنامه ی «مجلسِ ضربت زدن» استاد بهرام بیضایی را بسان زیارتنامه ای مقدس، در دست گرفته ام و هرچه می‌خوانم، سیر نمی‌شوم
نمایشنامه، روایت کارگردانیست که می‌خواهد شهادت علی ابن ابیطالب را به تصویر بکشد
اما برای روایت نیکی های علی، سرش به دیوار محکمِ مقدسات می‌خورد
علی را نمی توان بر صحنه نشاند، که او قدیس است و هیچ چهره ای شبیه یک قدیس نیست
اگر علی به صحنه بیاید و چیزی بگوید، دوستدارانش فریاد اعتراض سر خواهند داد که چرا علی را نشان داده اید؟
علی را نمی‌توان به صحنه آورد، نمی‌توان از او حرفی زد که به کار بیاید، چرا که دوستدارانش، او را از زمین به آسمان چهارم برده اند و «نه بشر توانندش خواند و نه خدا»
هزار بار نقد قرآن بر قرائت خداگونه مسیحیان از عیسی را خواندند، اما باز داستان ها ساختند و پرداختند تا علی، را از زمین به آسمان برانند
تا صحنه ها خالی باشد از چهره و تصویر قدیسین و فقط پر بشود از صورت و صوت اشرار
در آستانه ی بیست و یکمین روز رمضان، زیارتی حقیقتی‌تر از روایت مظلومیت علی به واسطه قدیس سازی اش، به قلم بهرام بیضایی نمی‌یابم
مجلس ضربت زدن را، بیضایی سال ها پیش نگاشته ، اما واژه واژه اش هر روز جان بیشتری می‌گیرد.
در کشوری که در فاصله خانه تا چهارراه بعدی، شش کودک چهارساله می‌بینی که تا کمر در زبالهها خم شده اند، تا نانی پیدا کنند و همزمان هفده شبکه رسانه ملی اش با بودجه ی نجومی، روضه ی عدل علی را می‌خوانند
در چنین آب و خاکی که به نام علی ابن ابیطالب سامان یافته ، زیارتی مناسب‌تر از مجلس ضربت زدن بیضایی نمی‌یابم
در چهارده قرن گذشته، آنچه شنیده نشد، صدای ناله های علی بود که دیگر، نه روی زمین، که در آسمان چهارم بود
بیضایی، صدای علی را روی همین زمین خودمان، در کوچه پس کوچه های کوفه شنیده ...
