دوستای مهربونم که هنوز از غمِ دوریِ عزیزانتون در غم و رنج هستید، باور کنید که ما عزیزانمون رو از دست ندادیم، بلکه فقط برای مدتِ کوتاهی از اونها دور افتادیم
ما همگی، موجوداتِ معنوی و جاویدان و اَبَدی هستیم، وقتی جسمِ زمینیمون یه جنینِ 4 ماهه بود وارِدِش شدیم تا به وسیله ی اون ، کارهایی که لازمه رو در این سفرِ زمینی و مادی انجام بدیم.
بعدشم که مدتِ اقامتمون روی زمین به پایان رسید از این لباسِ خسته و فرسوده و سنگین بیرون میاییم و سبک بال و رها دوباره به آسمان و پیشِ عزیزانمون که پیش از ما به خونه برگشتن و به استقبالمون میان، برمی گردیم و یک روزی دوباره دیدارها تازه میشه و حجاب از جلوی چشمامون برداشته میشه و همه ی گذشته ی اَبدی و اَزلیمون و هر اونچه که به واسطه ی زندگیِ زمینی، فراموش کردیم رو دوباره به یاد میاریم.
به یاد میاریم که دقیقا ما کی هستیم و از کجا اومدیم و اینکه خونه ی اصلی و واقعیه ما اونجاست
نه این مسافرخونه ی دلگیر و بدونِ نورِ زمینی.
دوستانِ خوبم،
غریب ماییم
که هنوز در سفریم،
عزیزانمون به خونه برگشتن
اونها به مقصد رسیدن
بیایید این چند صباحِ باقی مونده رو شاد باشیم
و از ادامه ی سفر لذت ببریم
و با لحظه های شاد و زیبایی که در زندگی ایجاد می کنیم و اون رو در آلبوم و حافظه ی هستی ثبت می کنیم و برای عزیزانمون به ارمغان می فرستیم، روحِ اونها رو شاد کنیم
در غیرِ این صورت، مانعِ لذت بردنِ عزیزانمون از اقامتشون در اون مکانِ سراسر نور و زیبایی میشیم.
اونها حتی نسبت به گذشته که در کنارِ ما در این دنیا بودن، هوشیارتر و آگاهتر به ما و احساسات و افکارمون هستن،
با غم و رنج و شیون و یاس و ناامیدی ، روحشون رو آزار ندیم و اونهارو نگران و رنجیده نکنیم.
عکسهای زیبایی از لبخند و نشاط و امیدو سرزندگی براشون ارسال کنیم،
تا اونها هم در خانه،
با آرامش و شادی، نظاره گرِ ما و زندگیِ زمینیمون باشن
