درد عشقی کشیدم که نگو

من تک فرزندم و پدرم وضع مالی خیلی خوبی دارن

اینا رو دارم میگم که در ادامه ماجرا نگید چرا این طوری شد

یا اینا بهانه های همسرم میتونسته باشه

من توی خانواده به شدت اصیل و اسم و رسم دار بزرگ شدم

همیشه نوه آقای فلانی بودم 

و پدربزرگام جز آدم های اسم دار و اصیل بودن

تک دخترم از طرف خانواده مادریم 

و همه پسران

برای همین اهمیت زیادی از بچگی پیش همه داشتم 

طرف خانواده پدریمم آقاجونم به خاطر تک فرزند بودنم

و نوه پسری همیشه برام ارزش زیادی قائل بوده

من عاشق شعر و نویسندگی بودم از اون زمان

با دخترای همسن و سالم خیلی فرق داشتم

اهل شعروکتاب بودم به شدت

عاشق سیاست

عکاسی میکردم گاهی و عاشق سفر

تا اینکه عاشق همسرم شدم

پسر یکی از دوستای خانوادگیمون بود

پسرخیلی معقول و محجوبی بود

وقتی دیدمش دلم رفت

یکبار از سمت اون به من پیشنهادی شده بود ولی من قبول نکردم به دلیل این که سنمون اون زمان کم بود

سه سال گذشت فقط ارتباطمون گاهی یک احوال پرسی درسی از سمت اون بود

توی این سه سال دوستش داشتم

ولی با خودم میگفتم نکنه یک احساس بچگانه بود

رفته رفته عطش و عشقم نسبت بهش بیشتر میشد

تا اینکه بعد سه سال دل رو به دریا زدم بهش گفتم ک منم دوسش دارم

اونم اوایل خب علاقش رو نشون داد

ولی حس میکردم مثل سه سال پیش اون عطش و عشق قبل رو نداره

چون قبلا خیلی عاشقتر بود و همه کار میکرد ولی اونقدر چشماش برق نمیزد یا خوشحال نبود 

دوماه گذشت و من هرلحظه با خودم میگفتم چیشده 

ولی مهال بود اون عشق من بود و دلیل زنده بودنم

تا اینکه یک شب گفت من میخوام یک چیزی بهت بگم

گفتم بگو

بعد کلی اصرار گفت

کاش همون سه سال پیش جوابم میدادی

کاش مثل سه سال پیش انقدر خوب بودم

که قطعی میدونستم که میتونم خوشبختت کنم 

گفت بهم زمان بده

بهم زمان بده تا بدی های دورم کناربزنم

و بتونم برات بهترین باشم

فقط به من یک مدت زمان بده

از اونجایی که خانواده مذهبی داشتن

فک کردم میخواد درمورد نماز و اینکه مثل قبل اعتقاداتش پا برجا نیست بگه

گفتم خب حالا اون اشتباهات بگو تا بهم حلش کنیم

من بهت زمان میدم عزیزم

همه چی باهم درست میکنیم

اون شب گذشت فردا صبح من توی یک همایشی ادبی بودم

که دیدم پیامم جواب داده

و یک متن بالا و بلندی مثل نامه حسین کرد شبستری برام نوشته

اولش که شروع کردم به خوندن نوشته بود 

من حدود یکسال که وارد یک رابطه ای شدم 

با اینکه این رابطه مشکلات زیادی داشته و من نخواسته واردش شدم

و مدتی  دارم سعی میکنم از این رابطه بیام بیرون

(گویا اون طرف ادم درستی نبود)

ولی بازم با توجه به اینا پرونده اون رابطم هنوز باز 

من وقتی اینا رو خوندم

از اونجا زدم بیرون با اینکه حالم انقدر بد بود که پیش همه دوستام و دانشگاه تابلو بود قیافم

حتی چندتا از همکلاسیام اومدن‌گفتن چیشده من فقط 

با توجه به شرایط اشک میریختم و میرفتم

دو روز حالم از شدت غم و فکر و خیال بد بود و یکسره بیمارستان

چطور یک آدم عاشق میتونست یکنفر دیگه رو وارد زندگیش کنه

اگ با کسی در ارتباط بود

چطور

این سه سال هرچند وقت حالم میپرسید و نگرانم‌بود

چطور وانمود به عشق میکرد

بعد دو روز که حالم بهتر شد

بهش پیام دادم که من نمیخوام ادامه بدم

این یک خیانت

من آدم این حرفا نیستم

کل زندگیم شرافتمندانه گذشته و از به بعدم همین طور

بهش گفتم هروقت خواستی بیای سمت

فقط پاک پاک بیا

من آدم این حرفا نیستم

تووسالهاست که خانواده من رو میشناسی

و این از من و نام خانوادگیم بعید چنین کاری

یک هفته ازش بیخبر بودم

حال روحی بدی داشتم

گریه 

پیاده روی طولانی

اهنگ های غمگین

غذا بزور میخوردم و همش حالت تهوع داشتم 

به اصرار دوستام برای اینکه حالم عوض بشه رفتیم 

کانون موسیقی که جشن بود و چندنفر سنتور و تار میزدن و شاهنامه خوانی

با هرآهنگ اونا من بیشتر یاد همه چیز میفتادم و گریه

گوشیم دست دوستم بود داشت فیلم میگرفت که یهو دیدم پیام داده سلام خوبی

همونجا حالم بدترشد

ولی جوابش ندادم

گوشیم داد دست دوستم

که دیدم زنگ زد

رفتم بیرون گوشی جواب دادم

گفتم من الان جاییم

بعدا خودم تماس میگیرم

آخرشب بهش پیام دادم که کارداشتین گفت هیچی

فردا یک همایشی داشتم میخواستم پرسم

کدوم لباسم بپوشم که حل شد

گفتم هرچنددکه زیاد به من مربوط نبود ولی باشه 

و خداحافظی کردم

انگار بهش برخورده بود که اونجا جوابش ندادم

بعد روز بهم زنگ زد

و قسم خورد یک هفته است که حتی از اون طرف خبر نداره

و دوساعت حرف زدیم

تا متقاعدم کرد

من بهش گفتم بهت زمان میدم که همه چی رو باهم حلش کنیم

به حرمت عشقی که این سالها بینمون بوده

به حرمت خانواده هامون