گاهی اوقات انقدر خسته میشم که میگم جدابشم برم.ولی من خیییلی محتاط هستم ومیترسم زندگی بعد از جدایی اون چیزی که فکرشو میکنم نباشه.و شاید دلم برای شوهرم تنگ بشه.واز همه مهمتر زندگی بچم نابود شده.چون یه بچه سه ساله دارم.
براهمین کلا از فکرش میام بیرون.ولی میترسم چند سال بعد اگه جداشدم بگم چرا زودتر ازینا،وقتی جوون تر بودم جدانشدم که زندگیم انقدر تباه نشه. لطفاً کسایی که تجربه دارن راهنمایی کنند.ممنون
(پنج ساله ازدواج کردم.۲۳سالمه.با شوهرم توی هییییچ چیز حتی یک چیز کوچیکه تفاهم ندارم
برو پیش مشاور عزیزم
منم همینطوریم روزی هزار بار میگم کاش جرئت داشته باشم جدا بشم خسته م دیگه
مشکل اصلیتون بخاطرچیه؟
مسلما تو جامعه ی ما زندگی بعد از طلاق خیلی سخته هم از نظر نگاه جامعه که شخص مطلقه انگار یه داغ ننگ رو پیشونیش داره سرکوفت خانواده و اطرافیان
حالا اگه از لحاظ مالی به خونواده وابسته باشه که دیگه بدتر
البته به نظر من کسی که جدا میشه الکی و بی دلیل جدا نمیشه حتما طاقتش طاق شده وگرنه کی دوست داره که زندگیش خراب بشه
طلاق گرفته قتل که نکرده جامعه قبولش نکنه
شوهرم دوسم نداره.بچگونه این حرفو نمی‌زنم واقعا همینه.فقط وقتی بهم احتیاج داره باهم حرف میزنم و محبت میکنم و بعدش هییییچ.آزادی ندارم.با خانوادم قطع رابطه اس..بهم پول نمیده.هرنظری میدم حتی اگه باهام هم نظر باشه برعکسسو انجام میده.روی خانوادش تعصب خیلی الکی داره.حتی اگه بچمونم بزنن (چون زدن میگم)بازم هیچی بهشون نمیگه و غییییره.
عزیزم یه مشاور برو که تجربه داشته باشه . از تجارب بقبه هم میگه برات. ممکنه طلاق بگیری بعد پشیمون بشی چرا نرفتی
و اینکه میترسی دلت براش تنگ شه نشون میده دوسش داری
بچه داری؟چرا میخوای طلاق بگیری؟
من دوسش دارم.ولی اون نه.چون توی کوچکترین بحثا میگه برو جداشو .از خونه من برو.اگرم تا الان خودش اقدام نکرده بخاطر اینه که می‌دونه که از بچش دور میشه و از مهریه میترسه.منم شرایطشو ندارم نه پول دارم نه جایی برای موندن.ولی از نظر روحی دارم میمیرم
