یادمه وقتی 8 سالم بود یه بار با مامانم دعواش شد... من ندیدم ولی مامانم میگه با کابل آنتن زدنتش...
بعد دست من گرفت خواهرم بغل کرد که بریم
ولی بابام من گرو برداشت...دستم کشید و نذاشت با مامانم برم😢
هیچ وقت اون حس ناامیدی و ترس و دور شدن مادرم
و تنهایی که فکر میکردم تا ابد ادامه داره
یادم نمیره
...
من از پشت گردنم گرفت انداخت تو اتاقم...چه شب مزخرفی بود برام چقد ازش بدم میومد چقد گریه کردم ...
همین خاطره های دردناک کم کم باعث شد ازش متنفر بشم
...
یعنی حق ندارم ازش بدم بیاد؟؟؟
نمیدونم چرا یادش افتادم
شاید چون قصد داشت به زور پسرعموم با خودشون ببرن برای نماز...
ولی خداروشکر فقط عموم باهاش رفت و من میتونم ی خلوت کوچیک با نامزدم داشته باشم
نه
بایدی در کار نیست
چه کینه ای......
به نظر حق تنفر نداری......
رفتن واسه مصلی؟؟؟؟؟؟
ن نداری منم این حس هاروداشتم نسبت ب پدرم ولی جونم ب جونش ازخدامیخاماگ قرارخارب دستش بره چاقوقبل توقلب من بخوره پدرمههههه بنمه ریشمهههه تموم امیدمه الان ک هس قدرشوندونم فردا ک زبونم لال مردبرم ی تیکه سنگ بغل کنم البته الهی نباشم واس اون روزقدرشوبدووووون پدراگ هرچیییییییی هس پدر عشق دختره
بابایه من بیشتر از اینا بدی کرد اما هنوزم اولویته زندگیمه و عاشقشم
اره زندگی خودته میتونی از هرکی دلت خواست بدت بیاد
درسته اخلاقای اشتباه داشته ولی بازم پدره کینه نداشته باش دوستش داشته باش.
بیخیال عزیزم سعی کن فراموش کنی
