پروژسترون برای عملکرد عادی سیستم باروری ضروری است و سطح آن به طور طبیعی در سراسر چرخه قاعدگی نوسان می کند. پس از تخمک گذاری، چنانچه تخمک بارور نگردد، سطح پروژسترون درخون، قبل از شروع دوره قاعدگی کاهش می یابد. برخی زنان به این امر واقف هستند که استفاده از پروژسترون 12 تا 14 روز قبل از شروع عادت ماهیانه می تواند علائم سندرم پیش از قاعدگی را کاهش دهند. هرچند نحوه عملکرد دقیق آن مشخص نیست زیرا از لحاظ علمی وقوع سندروم پیش از قاعدگی به سبب فقدان پروژسترون در جریان خون اثبات نشده است.
پروژسترون به علاوه می تواند برای درمان افسردگی پس از زایمان نیز استفاده شود. جفت جنین پروژسترون را در طول بارداری تولید می کند و کاهش میزان پروژسترون پس از تولد ممکن است یکی از علل افسردگی پس از زایمان باشد.
پروژسترون برای حمایت از بارداری سریع در زنان دارای لقاح آزمایشگاهی (IVF) نیز استفاده می شود. در این مورد، استعمال شیاف ها در روز بازسازی تخمک شروع می شوند. پروژسترون بر روی رحم عمل می کند و در آماده سازی تخمک های بارور شده برای کاشت کمک می کند. اگر حاملگی تایید شود، اعمال پروژسترون به مدت 38 روز ادامه دارد. این عمل تا زمانی که جفت به طور کامل رشد کند، به حفظ بارداری کمک شایانی می نماید و پس از آن پروژسترون را برای تقویت حاملگی ادامه می دهند.
شیاف های سیکلوژست را می توان داخل واژن و یا رکتوم قرار داد. در هر دو مورد، شیاف ها ذوب می شوند و پروژسترون خروجی از طریق رگ های خونی فراوان موجود در این مناطق جذب می شود.