نوعی بی خیالی هست که معمولا بعد از انتظار کشیدن های طولانی پیش می آید …بعد از مدتها تلاش کردن دویدن و به در و دیوار زدن بعد از مدتها خواستن بی نتیجه!یکدفعه احساس می کنی خسته ای، بریده ای، دیگر توانش را نداری و هیچ چیز برایت مهم نیست …به اینجا که میرسی فقط دلت میخواهد تماشا کنی برایت فرقی نمیکند رسیدن یا نرسیدن …آمدن یا نیامدن، ماندن یا رفتن …به اینجا که میرسینه دلتنگ می شوی نه دلخوش …می گویی بی خیال!و این بی خیالی غمگین ترین حس دنیاست…"فرشته رضایی"
یه روز صبح از خواب بلند میشی و متوجه میشی هیچ حسی به گذشته و آدم های گذشته نداری، دیگه می تونی واسه همشون آرزوی خوشبختی کنی؛
یه جور رهایی و بی احساسی کامل، از اون به بعد با کسی جر و بحث نمی کنی، به همه لبخند می زنی و از همه چیز ساده می گذری.
مردم بهش میگن قوی شدن، اما من میگم سِر شدگی
کاش ی همچین بیخیالی برای من رقم میخورد
مث خیلی از رویاهایی ک توبچگی داشتیم وب هیچ کدوم نرسیدیم. ن ک تلاش نکرده باشیما! آینده ای نداشتیم تواین اوضاع اقتصادی
مث ۱۶سال درسی ک خوندیم و نتونستیم باعث سربلندی پدرمون بشیم آخه پارتی نداشتیم
شماهارونمیدونم .انشاالله حسرت ب دلتون نمونده باشه اما یه سری چیزاهست بدجوری دل نسل مارو سوزونده...
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
