📬 کاش هر روز دلی را در باکس زباله نیندازیم
این روزها فضای مجازی با تمام معایب و مضراتش تبدیل به سوهان روح هم شده است.
ویدیویی دست به دست میشود که انسان‌نمایی کودک کار را به داخل باکس زباله می‌اندازد و رفیق فیلمبردار و خودش غرق قهقهه میشوند.
روی صحبتم با تمام کسانیست که به تمدن تاریخی چند هزار ساله خود مینازند.
کجای تمدن ما چنین چیزی را برایمان به ثمر آورده است؟
هنگامی که آن کودک که از بد روزگار و سرمای این روزها پوستش سوخته و سیاه شده بهت زده نگاه میکند تن آدم میلرزد.
چه بسیار کودکان کاری که هر روز فقط نگاه میکنند و میسوزند و چه بسیار امثال این انسان‌نماها که آنها را به تمسخر گرفته و یا رفتار بدی با آنان دارند.
چه بر سر فرهنگ ما و انسانیت ما آمده است نمیدانم.
انگار چیزی به اسم رحم و مهربانی از لغت نامه ما پاک شده و جایش را خشم، بی رحمی و خشونت گرفته است.
هر روز صبح زود به واسطه بردن دخترم به مدرسه چهره هایی را پشت فرمان میبینم که مملو از خشمند.
همه آماده اند که توقفی چند ثانیه بیشتر طول بکشد و فورا دست به بوق میشوند.
همه از چپ و راست با سرعت و پر خطر سعی در پیشی گرفتن دارند.
یکی نیست بپرسد برادر من خواهر من به کجا چنین شتابان؟
چهره ها اکثرا عبوس و خسته.
لحن ها تند و معترض.
فضای مجازی پر است از کنایه و تکه پرانی بهم دیگر.
در حالی که عده ای با گران شدن بنزین سفره‌شان کوچک تر شده عده ای هر روز عکس خوراکی های رنگین و مهمانی های آنچنانی خود را به اشتراک میگذارند.
در حالی که عده ای درگیر قسط و هزار و یک بدبختی با کابوس سر بر بالین مینهند عده ای در مورد بلک فرایدی حرف میزنند.
در شرایطی خیلی ها حتی توان خرید انار شب یلدا ندارند برخی به چیدمان لاکچری شب یلدای خود می‌اندیشند.
تمام این رفتارها و مشابهشان دست کمی از ویدیوی انداختن کودکی بیگناه در باکس زباله ندارد.
با هر کدام از همین کارها روح تعداد زیادی ترک برمیدارد.
قلب تعداد زیادی میشکند و کینه عده ای افزون و افزون تر میشود.
فراموش نکنیم که ایام سختی را میگذرانیم.
در سخت ترین تحریم ها و بالاترین نرخ تورم قرار داریم .
بله! شاید ما ایجاد کننده این شرایط نباشیم اما حداقل میتوانیم همدرد کسانی باشیم که شبها گرسنه سر بر بالین میگذارند.
کاش کمی چشم و هم چشمی و نمایش ها را کنار بگذاریم....
کاش کمی مهربان تر باشیم...
کاش هر روز دلی را در باکس زباله نیندازیم...