ی دختر پنج ماهه دارم پنج ساله ازدواج کردم
زندگی خوب و ارومی داشتم تا اینکه ....
خب
خواهر شوهرم ازدواج کرد
ی پسر قرتی ۴۰ ساله خوش گذرون که دهنش چاک و بست نداده پول نداره
چون دستش خیلی خالی بود و خواهر شوهرم ب سختی میگذروند شوهرم اورد پیش خودش در مغازه
حالا که همش پیش همن شوهرم شده کپ اون
بخاطر زایمانم اوایل همش خونه مامانم بودم شوهرم ب بهانه اینکه خونه تنهاست گاهی خونه مامانم نمبموند
الان فهمیدم با داماد میرفتن قم شمال شام بیرون
حالا با کیا و چجوری خدا داند
حالام مدام میگه شب بمون خونه مامانت من میخوام برم فلانجا حلیم هم بزنم سمنو هم بزنم بعد میفهممم گردش بودن
و جالبه باهاش دعوا میکنم طلبکارم میشه که پررو شدی سرت ب کار خودت باشه
من همه جوره از شوهدم بالاترم فقط بعد ازدواج کار نکردم و متاسفانه محتاجش شدم
تحصبلات دارم خانواده یی ک حامی هستن
حالا تصمیمگرفتم جدا شم
بنظرتون چجوری قوی باشم و دلم برا زندگیم تنگ نشه؟(بعد یمدت ادم عیب و بدی رو یادش میره)
بچم میمونه پیشم درسته ؟
کسی هست تنها بچه بزرگ کرده باشه از تجربه ش بگه لطفا
ببخشید طولانی شد
بقیه اش .....؟؟؟
چی شد
تا اینکه...!!
من نمیفمم سر بزنگاه سکوت جایز نیست :/
عزیزم تمام تلاشت رو بکن یهو تصمیم نگیر حالا که بچه داری ی فرصت به خودت و همسرت بده
به نظرم اول جدي با شوهرت حرف بزن از بزرگترا بخواه كه باهاش صحبت كنن شايد سر عقل اومد به خاطر بچه سعي خودتو بكن هميشه براي جدايي وقت هست
حالا فوری نرو واسه جدایی. برو مشاور. راهکار بده.
یه فرصت یه ساله به شوهرت بده تو این مدت خودت دنبال کار بگرد، اگر درست شد که چه بهتر اگر نه جدا شو، وقتی هم حرف طلاق پیش میاد پیش شوهرت اصلا نگو بچه رو با خودم میبرم، بگو مگه بیکارم بچه رو با خودم ببرم بچت مال خودت چون اگر ببینه بچه رو میخوای اذیتت میکنه با بچه
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
