بچه ها من با یه پسری دوستم و خیلی دوسش دارم. چند روز پیش فهمیدم که باید برای دانشگاه بیام یه شهر دور از شهر خودمون.الانم اولین شبیه که تو خوابگاهم.به جز سختیای دوری از خانوادم و خونمون و شهرمون، مشکل دیگه ای که دارم و نمیتونم یه لحظه هم بهش فکر نکنم همین دوست پسرمه. الان که من اومدم اینجا، قراره چی پیش بیاد...بچه ها من انقدر تو موقعیتای مختلف چه وقتی که پیشش بودم چه پشت تلفن، سر هر موضوعی گریه کردم(کلا خیلی حساسم) که دیگه حس میکنم گریه کردنم براش عادی شده. امشب اولین شبیه که تنها تو یه شهر دور میمونم و تلفنی داشتیم حرف میزدیم من گریه میکردم هم بخاطر جدایی از خانوادم هم دوری از خودش،ولی اون زیاد توجهی نکرد و بعدم گفت میخواد بره شام بخوره و بعدم با دوستاش بره بیرون.البته با لحن بدی نگفت.خیلی وقتا ام همش بهم میگه که دیگه در حد من نیست و لیاقت منو نداره و میگه میری دانشگاه با پسرای بهتر دوست میشی و این حرفا... اینا بهونست بنظرتون یا واقعا همچین حسی داره؟ کلا حس میکنم اونقدری که من دوسش دارم دوسم نداره.الانم نمیدونم با این همه فاصله چیکار کنیم😭😢 چیکار کنم بچه ها؟😢 خیلی دلم گرفته
بهونست
عاشقت باشه نمیذاره از دستش بری😐
اونم دانشگاه رفته؟
نميخام ناراحتت كنم
ولي بزارش كنار ارزش نداره
فراموش کن نمیخادت سخته امایه پایان تلخ بهترازتلخی بی پایانه
قصد ازدواجه یا فقط دوستی؟
اگر قصد ازدواجی نیستین زیاد خودتو درگیرش نکن به اینده فکر کن
چه رشته ای میخونی ؟
اگه میگه تو دانشگاه پسرای بهتری هست احتمالا دوست نداره چون تجربه داشتم
اگه براش خیلی مهم بودی وقتی گریه میکردی اون ناذاحت میشد حتما بس که جلوش گریه کردی دیگه دوست نداره در واقع ارزش خودتو پابین آوردی
فقط مث خواهر من بخاطر دوس پسرت و نارحتی هات درستو ول نکنی که تا آخر عمرت پشیمون میشی
این دوری خیلی اذیتت میکنه و اینجورم که معلومه بیشتر تورو اذیت میکنه
یه مدت با خودت راه بیا. دیگه وضعیه که پیش اومده با عذاب دادن خودت چیزی درست نمیشه
به فال نیک بگیر. همون یه آدم توی دنیا وجود نداره که. شاید قسمت این باشه دور بشی شاید فراموش بشه شاید به خواست خدا قسمت بهتری سر راهت بیاد
