لطفا به کودکانتان رحم کنید
مریم یازده ساله است و در کلاس پنجم ابتدایی یکی از پرآوازه ترین مدارس تهران درس می خواند.
تکالیف درسی چند روزش را مرور می کنیم:
معلّم ریاضی جمع کسرهای مرکّب را از او خواسته
معلّم علوم تعاریف نزدیک بینی، دوربینی، آستیگماتیسم
معلّم فارسی (در واقع عربی!) از او انتظار دارد ریشه های متفاوت واژه های به ظاهر مشابهی همچون «الغاء» و «غالی» را بشناسد (واژه هایی که در زبان محاوره فارسی کاربرد زیادی ندارند)
معلّم دینی می خواهد مریم تفاوت های نماز جمعه و سایر نمازهای دو رکعتی را بداند و
معلّم پرورشی (که این روزها معلم مشاور نامیده می شود)
از مریم خواسته سر بریدهٔ شهید حُجَجی را نقاشی کند
فقط یک سوّم سال تحصیلی گذشته و اینها هم توقّعات و تکالیف دو سه روزِ مریم است. فراموش نکنید که مریم یازده سال دارد و نیاز به بازی، تفریح و معاشرت با اعضای خانواده و فامیل هم دارد.
مریم صبح خیلی زود به مدرسه می رود و تا دو بعد از ظهر در مدرسه است، عملاً تا به خانه برسد و تکالیف خود را شروع کند ۴ بعد از ظهر است و او علاوه بر خستگی روز، بار سنگین تکالیف فردا را هم به دوش دارد.
طبعاً نه قدرت یادگیری یک کودک یازده ساله، نه توان جسمی او و نه وقتی که در اختیار دارد برای یادگیری این همه مطلب و انجام تکالیف مربوطه کافی نیست. راه حل چیست؟
برادر بزرگ مریم راجع به بیماری های چشم برایش می نویسد
خواهر بزرگ مریم سر شهید حججی را برایش نقاشی می کند
پدر مریم با دشواری برای مریم توضیح می دهد که ریشه «غالی»، «غلو» است در حالیکه ریشه «الغاء»، «لغو» است (چون مریم باب های ثلاثی مزید را نخوانده است فهم اینکه چگونه لغو تبدیل به الغاء می شود امکان ندارد و چون مریم اسم فاعل را نخوانده این که چگونه و چرا غلو تبدیل به غالی می شود غیر ممکن است!)
مادر مریم هم راجع به نماز جمعه (که هرگز نرفته) تحقیق میکند و برای مریم راجع به آن توضیح میدهد
تمام خانواده باید دست به دست هم بدهند تا تکالیف هر روزهٔ مریم به سرانجام برسد و مریم دست خالی به مدرسه نرود
و این در حالی است که علیرغم این که این مدرسه برای ثبت نام مریم هر سال پولی برابر با حقوق کامل یک سال یک کارگر دریافت می کند، مرتب دانش آموزان و خانواده هاشان را تهدید به اخراج می کند!
مریم هر روز که به مدرسه می رود می داند که تکالیفش با تلاش جمعی خانواده به ثمر رسیده ولی نمی داند که این ماجرا برای تمام همکلاسانش اتفاق افتاده . مریم گمان می کند فقط خود اوست که نمی تواند این همه اطلاعات را هضم و پردازش کند و به خاطر بسپارد.
مریم تصور می کند همکلاسانش می توانند و فقط خود اوست که نمی تواند!
می دانید چرا مریم این گونه فکر می کند؟
چون در مدرسه، همه باید نقش بازی کنند
و تظاهر کنند تکالیف را خودشان انجام داده اند!
معلّمان هم در این تظاهر و دو رویی شرکت می کنند!
نه تنها مریم بلکه تمام دانش آموزان مدرسهٔ گران قیمتِ پرآوازه دچار احساس حقارت، اعتماد به نفس پایین و تظاهر و ریاکاری می شوند.
نتیجهٔ این تظاهر و ریاکاری نیز عزّت نفس پایین است.
حالا خود این اعتماد به نفس پایین، سیکل معیوبی ایجاد می کند که باعث می شود مریم دیگر به اندازهٔ توانایی خودش نیز تکالیفش را انجام ندهد.
وِردِ کلام مریم «نمی توانم، یاد نمی گیرم» شده
تا اینجا فقط به خود مریم پرداختیم.
بگذریم که بعضی از این خانواده ها در تعطیلات آخر هفته هم، وقت خودشان و مریم را با کلاس موسیقی و کلاس زبان انباشته تر می کنند و تصور می کنند با این کار فرزندشان چند بُعدی و همه جانبه فرهیخته می شود
در این چرخهٔ معیوب، مدرسه و خانواده هر دو در عین حال که نقش جلّاد را به عهده دارند نقش قربانی را هم به دوش می کشند.
معلّمان و مدیران این مدارس هم می گویند این الگو محصول توقّعات خانواده هاست. خانواده هایی که انتظار دارند فرزندانشان در کنکور تیزهوشان یا در امتحان ورودی سایر مدارس گرانقیمت پر آوازه قبول شوند و اگر مدارس در جهت این توقعات پیش نروند رقبای آنها گوی سبقت را می ربایند.
براین مبناست که می گویم خانواده و مدرسه، هم نقش جلّاد را بازی می کنند
و هم نقش قربانی را.
تنها کسانی که قربانی بی گناه این نظام تفاخر، رقابت کور و نمایش تظاهر و ریاکاری هستند فرزندان من و تو هستند که بیماری های فرهنگی و اجتماعی ما،
حال و آیندهٔ این بی گناهان مظلوم را به تاراج می برند.
دکترمحمدرضاسرگلزایی_ روانپزشک
