من لایق مهمانی‌ات ای یار نبودم من قابل الطاف تو ای یار نبودم ️ بودم به حضور تو و انگار نبودم در محضر تو بودم و انگار نبودم
تمام شـــد؛ خدایِ من! تمام شــد، سفره کراامتی، که شاه و گدا را در کنار هم، مهمان کرده بودی. همان سفره ای که کنارش، گداتــرها، برايت عزيزتر بوده اند. ️تمام شـــد... همه ثانیه های خیسی، که تو را يکجا به آغوش من، هدیه می کردند. تمام شــد... تمام جرعه های آبی، که لحظه های افطار، هستیِ حسین را بر لبانمان زنده می کردند. همه زمزمه هایِ أللّهمَّ لَکَ صُمنـــا به همراه يک قطره اشک... و اَلـسلام عليک یا أباعَـبداللّه... وای دلبـــرم... قلبم، از لرزيدن، دست برنمي دارد. بهانه هایـش، غم انگیزتر شده، اشک هایـش داغ تر شده، چه کنم، اگر رمضانِ دگر را نبینم؟ دستانم... هنوز خالی اند، و قلبم، هنوز بیمار! . من هنــوز، به اجابت نرسیده ام. من هنـــوز، یوسفم را ندیده ام. من هنــوز، يک نماز عید را به امامت او، اقامه نکرده ام... تمام شـــد؛ و چشمان ما همچنان، براه مانده است. چشم براه روزی که با نوای حیدری آخرین دردانه مادر بخوانیـــم؛ أللّـــهم أهل الکِبـْــریا و العَظَــــمَه... و أهــلَ الجـــودِ و الْجَبَـــروت...
