تولد غمگین من

این سوال ها مدام می اومد توی ذهنم ...اماهیچ جوابی نداشتم براش .درست چن دقیقه پیش بود که با خودم  درگیر این سوال و جواب ها بودم .جواب که چه عرض کنم بی جواب هااا ، قطره اشکی که از عصر امروز  گوشه چشمم مثل من  با خودش درگیر بود برای سر خوردن یا نخوردن بلاخره تصمیمش رو گرفت و با شدت زیادی سرازیر شد .

خدا رو شکر که شب شده و همه جا تاریکه برای خواب و کسی متوجه این حال عجیب من نیس .

اره واقعا حال عجیبیه .غم و حسرتی که هر سال دقیقا یک همچین شبی پیداش میشه و تا مدت ها من درگیر ترکش های این شب هستم

شاید.... شاید ناراحت از بالا رفتن سن و گذراندن دهه ای که یک جور هایی اوج جوانی حساب میشه هستم ...

۴ سال گذشته و فقط ۶ ساال مونده از دهه ی جووننی ...یعنی من هر سال دارم غم از دست دادن یه سال از سال های جوونی رو جشن میگیرم یا بهتره بگم یعنی من عذا دار از دست دادن سال های جوونی هستم ؟برای همین غمگینم ؟..ولی این فکر احمقانه ایه ...مگه نه اینکه جوونی به دله نه به سن؟؟ خیلی ها رو دیدم که ۴۰ سال سن دارند و وقتی باهاشون درارتباط هستی حس میکنی یک جوون ۳۰ ساله هستن .یا خیلی های دیگه که ۲۰ ساله اند  پای صحبت هاشون که میشینی  همیشه  احساس  میکنی خیلی پیر ترند  از اون عددی که تو  شناسنامه شونه...

نه هنوز زوده برای نگرانی از بالا رفتن سن .به علاوه حالا نگران هم باشم چیزی حل نمیشه زمان برنمیگرده پس به نظرم این دلیل خوبی نیس برای این غم ...

شاید دلم از سختی هاو  بدی ها و ظلم های توی  دنیا گرفته .........اما نه چقدر مسخره که  این موضاعات دقیقا شب تولدم به ذهنم میاد نه وقت های دیگه  ...نه ...

یا شاید دلم گرفته برای اینکه من هم مثل بچه ها دلم یک تولد پر  هیجان   و یا حتی سوپرایز شدن  میخواد...

اما خب منکه دیگه دختر دیروز نیستم که ...بزرگ‌شدم و نباید درگیر این چیزا باشم مخصوصا  امسال که مامان هم شدم ..

نمیدونم ولی  به نظرم نباید دیگه این چیزا برام مهم باشه .....

یا شاید نگران اینم که هنوز به خیلی از خواسته هام نرسیدم .اینکه عمرم گذشت و هنوز خیلی از ارزو هامو عملی نکردم .خیلی هاشو نتونستم و خیلی هاشم تقصیر خودمه که نشده چون تلاشم کم بوده .

چیز هایی که فکر میکردم وقتی ۲۴ ساله بشم حتما بهش میرسم اما حالا هیچی به هیچی ...

و  .. و... و... کلی دلیل دیگه ...که از حوصله تون خارجه ...‌

همه ی این ها به تنهایی  خیلی هم ناراحت کننده نیستن انگار .

اما شاید وقتی همه شون به یک باره به ذهنم هجوم میارن  نا امیدم میکنند ...نا امید برای شروع یه سال دیگه که شاید اون هم به همین منوال میگذره .. و باز هم تکرار مکررات .

.حالا به همه ی  این بغض ها، خاطره های تلخ گذشته رو هم اضافه میکنم

 عجب شبی .گریه پشت گریه ....از زندگی چی میخوام....؟؟؟؟کاش اعداد هیچ وقت مطرح نمیشدند شاید کمتر درگیر زمان میشدیم ...

من هم نداشتم ولی چن ساله خیلی بدتر شدم 

((((((چشم هایم را میبندم میخواهم شمع های تولد ۲۴ سالگی ام را    فوت کنم .

یک نفر میگوید  صبر کن اول  نیت  ....

و من مکثی میکنم برای تفکر  ...راستی شمع های تولد  را باید با چه نیتی فوت کنم ؟اصلا چرا باید فوت کنم ؟فوت کردن یعنی تمام شدن؟ آه ....چقدر خسته ام ....از این همه درگیری ها ی آوا با خودش ،بس کن آوا

فقط نیت کن .

نمیدانم‌.چیزی بلد نیستم ولی  فقط ارزو میکنم امسال تمام‌شود همه ی آرزو های نصفه و نیمه و پایان نیافته ...ارزو میکنم‌سال دیگر ارزو های تکراری امسال را تکرار نکنم‌...... بیست و پنجمین سال زندگی من باید فرق داشته باشد با هر سالم ...فوووووتتتتتت)))))

۱۷دی ماه زمستان ۱۳۹۷

عزیزم ممنونم تولد تو هم مبارک 😗😗😗احساس میکنم زندگی برام طعم قبلو نداره 

میدونم چی میگی .

منم سختی زیاد کشیدم .اما با خودم میگم اگه برمیگشتم به عقب شاید جلوی این سختی ها رو میگرفتم 

دقیقا امیدوارم امسال همین طوری که میگی بگدرونم ...امید وارم تو هم همیشه شاد باشی دوستم