ای جانم. من خوابم ببره منو نذاری بیرون اتاق
مادر بودن سخته...دلت باید مثل پنبه نرم باشه ولی گاهی مثل فولاد سفت و محکم برخورد کنی. بچه بالاخره که جاش باید جدا بشه. یه روشی باید باشه. مثلا شاید بشه کنارش بمونی تو اتاق خودش. براش قصه بگی تا بخوابه.
یا مثلا اگه از تاریکی می ترسه چراغ خواب رو براش روشن بذاری.
عرضه نداری و مادر نیستی که اصلا درست نیست...ولی شوهرت هم یه حقوقی داره. اونم باید رعایت بشه. البته بچت الان کوچولوئه...ولی شاید اگه از همین کوچولویی کم کم(خیلی کم کم و با ملایمت) عادتش بدی براش راحت تر باشه.