سومین رمان بر اساس یک زندگی واقعی

عزیزم الان میذارم 

البته همشو نمیتونم توی یک روز بذارم چون زیاده 

اما اونهایی که پستهای منو خوندن میدونن که پستهام رو دیر به دیر نمیذارم 

ممنونم از شما 

فصل یک

همه ی آدم ها روزی به دنیا می آیند و روزی می میرند . بعضی آرام و بی دردسر زندگی می کنند ؛ طوری که شاید 

خودشان هم گاهی حوصله شان ، از دست زندگی شان سر برود . در زندگی بعضی دیگر هم ، هر روز حادثه و اتفاقی 

تازه رخ می دهد .

امروز که به گذشته ها فکر می کنم ، باورم نمی شود همه ی سختی ها و مشکالتی را که تنها چند تایش می توانست 

آدم را از پا بیندازد ، تحمل کرده ام . و حاال که می خواهم داستان زندگی ام را بنویسم ، نمی دانم از کجا باید شروع 

کنم . از روز به دنیا آمدنم که مادرم سر زا رفت ؟ یا از روزی که با »مسعود« آشنا شدم و با هم ازدواج کردیم ؟ یا از 

نخستین باری که »نصرت « را در راه پله های اداره روزنامه دیدم...؟

سال 6531 ، وقتی اسامی قبول شدگان دانشگاه ها اعالم شد : اسم »ستاره میر افشار« هم در میان پذیرفته شده های 

دانشگاه ملی بود. داداش کاوه ، دو سال پیش ، با فاطمه دختر خاله ام ازدواج کرده بود و ما با هم در یک خانه زندگی 

می کردیم. جایزه ی قبولی ام در رشته ی ادبیات فرانسه دانشگاه تهران , ماشیت تحریری بود که پدر برایم خرید . 

اما هنوز با همه ی هم کالسی هایم درست آشنا نشده بودم که انقالب شروع شد . سال 35 هنوز تمام نشده بود که 

پس از رفتن شاه ، مردم مجسمه های شاه را پایین کشیدند . وقتی مجسمه شاه را توی میدان تجریش پایین می 

کشیدند ، من و داداش "کاوه " و فاطمه شعار می دادیم . حمیدرضا برادر فاطمه و طنش هدیه هم بودند . جوان ها 

دسته جمعی شعر " اُ مارگارتا " را می خواندند و به نوبت در جای مجسمه شاه قرار می گرفتند و می رقصیدند.

همه چیز به سرعت اتفاق می افتاد و هر روز ، به اندازه یک سال طول می کشید . حزب رستاخیز تعطیل شده بود و 

رفتگرهای شهر , هر روز کیسه هایی را از جلوی خانه ها بر می داشتند که درون آنها پر از پوستر ها و عکس های 

پاره پاره ی پگوگوش و ابی و داریوش بود ، با نوارها و صفحه های پر شده خواننده ها. مردم از مغازه های جلوی 

دانشگاه ها کتابهای جلد سفید می خریدند و هر چه بیشتر می خواندند ، به کتاب خواندن بیشتر عالقه مند می شدند. 

"مدافعات خسرو گلسرخی در دادگاه " ، " گذشته چراغ راه آینده " ، " دستنوشته های بیژن جزنی" ، کتابهای 

شریعتی و خیلی کتابهای دیگر را هم زمان خریدم و خواندم. دانشگاه شده بود میدان جنگ و زیر زمین هر دانشکده 

ای ، اتاق جنگ دسته و حزبی . هر گروهی ، ساواکی را احضار ، بازجویی و بعد هم زندانی شان می کرد 

روزهای بعد ، پدر و کاوه جزو کمیته ی استقبال از امام بودند . فاطمه پا به ماه بود و من ، مجبور بودم خانه بمانم. سال 

35 ، من و فاطمه پای تلویزیون سال را تحویل کردیم و به حرف های آقای طالقانی و مهندش بازرگان گوش دادیم . 

پدر و کاوه در مدرسه رفاه بودند . بعد از عید ، فاطمه دختری زایید که اسمش را گذاشتیم طناز . صحبت از صدور 

انقالب به کشورهای دیگر بود ، چند تا از دختر های محل می آمدند پیش من . می خواستند زبان یاد بگیرند تا اگر 

روزی قرار شد برای تبلیغ انقالب به آفریقا و کشورهای دیگر بروند ، بتوانند انگلیسی یا فرانسه حرف بزنند 

منتظر بودم دانشگاه ها باز شود ؛ اما وضع هر روز بدتر می شد . مردم چند دسته ای شده بودند. روزی عده ای می 

گفتند : مسلمان به پا خیز ، حزب شده رستاخیز. روز دیگر مردمی دیگر شعار می دادند : چوب و چماق و چاقو دیگر

اثر ندارد ... ابوالحسن پینوشه ، ایران شیلی نمیشه .

کم کم حمله چماقدار ها به کتاب فروشی ها و دکه های روزنامه فروشی شروع شد . وقتی می خواستیم با پرد و 

مادرمان بیرون برویم ، باید شناسنامه مان را هم می بردیم تا اگر توی خیابان با مامورهای کمیته برخورد کردیم 

بتوانیم ثابت کنیم با هم نسبت داریم . در اردیبهشت 35 ، با انقالب فرهنگی ، همه ی دانشگاه ها تعطیل شد و من 

ماندم خانه ؛ خانه ای که شماره ی پالک آن 655 بود و امیدوار بودم روزی دوباره آن را ترک کنم و برگردم پشت 

میز دانشکده ی زبانهای خارجی دانشگاه تهران . جنگ هم شروع شده بود