سلام
من در مرحله خواستگاری و صحبت با یه آقا هستم.چیزی که ذهن منو چند ساله😐به شدت مشغول کرده و هرچی تلاش میکنم به نتیجه ای هم نمیرین(دلم آروم نمیشه)اینه که من چجوری بفهمم اون آقا ظاهربین هست یا نه؟تا حالا چیزی نگفته اما خب هنوز که نتونستم درست بشناسمش
رک و پوست کنده بگم من رو ظاهرم(هم ترک های پوستی زیادی هم کلا ظاهرم)ضعف دارم و دوست ندارم کسی بهم گیر بده حتی یه ذره هر کاری هم میکنم نمیتونم تو این مورد خاص اعتماد به نفسمو بالا ببرم واقعا فکر اینکه بخواد به ظاهرم گیر بده دیوونه میکنه منو.به نظرتون اصلا درسته که ازدواج کنم؟اصلا حال و حوصله اینکه دست پیش بگیرم که پس نیوفتم و ازش ایراد بگیرم که روش کم بشه و رسیدگی بیش از الانم( الانم در حد معمول به خودم میرسم)رو ندارم.بعضی میگن مرداب قدیم همسرشونو هر طور که بوده دوست داشتن الان دیگه اینطور نیست بدون شعار و حرفای کلیشه ای واقعا الان اینطوره ؟ قصد جدی دارم خودم رو از این مدل زندگی دور نگه دارم چیکار باید انجام بدم؟الان دیگه کسی نیست که بتونم کنارش آرامش داشته باشم و همینی که هستم رو دوست داشته باشه؟البته این رو هم بگم که من نسبتا مذهبی هم هستم و همسر آیندم هم همینطور خواهد بود(آخه شنیدم میگن مذهبیا خیلی ظاهر بین شدن)
چیکار کنم؟ازدواج نکنم؟همسر شما و اطرافیانتون به ظاهرتون ایراد میگیرن؟یه آقایی میگفت مرد اگه عاشق زنش باشه ایراداشو رو نمیبینم ولی مگر چند درصد از ما مردها عاشق همسرمپنبم؟خب نهایتا دوستش داریم دیگه!
به شددددت سردرگم هستم.حتی وقتی به این چیزا فکر میکنم از خواستگارم هم بدم میاد دوست ندارم باهاش حرف بزنم
منتظر نظراتتون هستم ممنون
