داستان زندگیتونو توی چند خط بگین ، ممکنه داستانتون رمان شه

یکی بود یکی نبود یه مامان بابا بودن که خدا یه دختر خوشگل گندمی لپ قرمزی مو طلایی    بهشون داد اون دختره من بودم دختر کوچولوی قصه ما یه سال  تو آغوش گرم مامان بابا بود که خدا به اونها یه پسر سفید خوشگلتر کاکل زری   هم داد که امد جای دختر کوچولو رو تنگ کرد از اون روز جنگ قدرت آغاز شدتا خود امروز این آجی و داداش با اینکه عاشق همند و خدا دو تا دیگه پسر به خانواده داده اما خدا روز بد نبینه اتش بس ندارن   خلاصه بگم هر دوشون رفتن سر خونه زندگیشون اما هنوز وقتی میرن خونه بابا دستشون رو ماشه تفنگه   اما بگم جونم که هنوز این قصه تمام نشده ببینیم آخرش چی میشه  

من بعد از 7 سال تلاش مامان و بابام به دنیا اومدم.. خانواده بابام میخواستن واسه بابام یه زن دیگه بگیرن که من اومدم!! 

به نام خدا 

احساس میکنم به سن پیری که برسم زندگیم قابلیت رمان شدن داره، چون به یه آینده درخشان امیدوارم.

بچگیم پر خاطره است و جوونیم پر از تجربه، فقط مونده سکانس پیری ببینم چه داستان قشنگی خدا برام نوشته بعدا کلشو تعریف کنم.....

داستان زندگیم رو اگه کامل بنویسم بدون شک یه رمان عاشقانه میشه البته بدآموزی هم داره.این یه قسمتشه：یه دختر ۱۸ساله سربه  هوا  که عشق چیزی جز سرگرمی واسش نیست پسرای زیادی میان توزندگیش تا اینکه یه پسری بایه نگاه عاشقش میشه بعد دختره سرکارش میزاره ولی پسره ولکن نیست ومیگه باید زنم بشی تا اینکه دختره میره خیانت میکنه تاپسره بیخیالش بشه ولی پسره بازم عاشقش میمونه.یه روز داداش پسره بهش زنگ میزنه وهمه چی از اینجا تازه شروع میشه........

خخخ واقعا؟

آره عزيزم بمون پيش پدرت واسه آيندت خيلى خيلى بهتره مرد بالا سرت بوده باشه عزيز دلم چقدر زندگى تو شبيه دوستمه البته اون ١٠ سال ازت بزرگتره و يه ازدواج نا موفق داشته تو هنوز خيلى راه دارى مطمئنا خوشبخت ميشى برات دعا ميكنم چون دقيقا با چشم ديدم دركت ميكنم ❤️❤️❤️

با پورشه ی طلاییم به سمت ویلای لواسان میرفتم.بوی شکوفه های گیلاس حس مطبوعی ایجاد کرده بود.توی حال و هوای خودم بودم که از پشت یه ضربه ی وحشتناک به ماشینم خورد.خیلی ترسیدم.پیاده شدم و دیدم یه پسر قد بلند چشم سبزه خوشگل از بی ام و اخرین مدلش پیاده شد و عاشقم شد😁😁😁

البته گلمنگلی جان متنت نتی بود ها من قبلا خونده بودمش حالا نزنیش به اسم خودت😉

نه باوا منم کپی کردم 😁

ممنون عزيزم..بابام همه زندگيشو پاي من گذاشت اونم خيلي سختي كشيده مامانمو خيلي دوست داشت ولي مامانم در حقش بد كرد اين بد بيني و سختگيري الان بابا از همون موقع شروع شد ولي با اينكه موقعيتشو داشت به خاطر من ده سال ازدواج نكرد الان كمتر از يه ساله با رضايت من ازدواج كرده

اونقدر خاص نیست و ماجرا نداره

شاید یه بار تو همین نی نی سایت نوشتم ولی فقط 2-3 صفحه میشه نهایت

 از بچگی تا دانشگاه که همین جوری بزرگ شدم ماجرای خاصی نداشت بچه درس خونی بودم هیچ شیطونی به چشم بیایی هم نداشتم تو زندگیم.تو دانشگاه ترم اول یکی از استادای جوون دانشگاه که همشریمون هم بود از من خوشش میاد و باهم مدتی آشنا میشیم ولی من رد کردم هم چون سنش زیاد تر بود و هم اخلاقش مثل پسرا نبود ابراز علاقه و کلا کارایی که میدیم دوس پسرای دیگه میکنن این نداشت اصلا ، بیرون و کافی شاپ و اینا در کار نبود تو دانشگاه هم هیچ کس نباید میفهمید رابطه ما رو!!!منم کات کردم با دعوای بدی هم جدا شدیم...ولی بعد بهم زدن فهمیدم ای دل غافل خوشم میاد ازش...بعدا تو عروسی پسرداییم دیدمش(فامیل عروس بود) خلاصه زیر پوستی دوباره یه چیزایی شروع شد و ایندفعه اومد خواستگاری و دو خانواده مخالف بودن بخاطر اختلاف سن و کم سن بودن من ولی درنهایت ازدواج کردیم.الانم سال هاست داریم زندگی میکنیم بعد ازدواج ابراز محبت و ایناش خیلیییی شد سبکش اینجوری بوده ابراز علاقه و قربون صدقه و اینا رو قبل ازدواج قبول نداشت برا بعد ازدواج قبول داشت!!!

این بود خلاصه داستان زندگی من 

عزيزم من خودمم پدر و مادرم جدا شدن ولى خب با مادرم بودم

ميفهمم پدر چقدر سختشه و چقدر ميخواد مرد باشه پاى دخترش بمونه چون باباى منم با رضايت من ازدواج كرد اونم حدود ٧ سال مجرد بود

ولى بازم ميگم بهترين انتخاب و كردى شك نكن واسه ازدواجت و واسه همه چيت بهتره

مادرم یه بچه یتیم بیچاره بود که هیچ کس توی فامیلش دوست نداشت ازش نگهداری کنه آخر سر مادرم رو توی بچگی فرستادن خونه ی مردم برای کارگری و پولشو دایی به درد نخورم می رفت و می گرفت بعد که مامانم بزرگ شد و وقت ازدواجش شد داییم قولشو داد به پسر عموی الواتشون که هیچ کس بهش دختر نمی داد و مامانم هم ازش متنفر بود 

بابام خانواده ی پولداری داشت ولی اهل کار و زندگی نبود و همیشه به همه چی گند می زد آدم بی عاطفه ای بود که فقط به فکر خودش بود این شد که ما وسط یک زندگی سرد توی فقر و فلاکت بزرگ شدیم من بچه ی آخر بودم و با وجودی که تنها دختر خانواده بودم ولی از دختر بودنم متنفر شدم با کلی دردسر ازدواج کردم شوهرم آدم تحصیل کرده متعصب تا حدودی ظاهراً  روشن فکر بسیار عاطفی و خانواده دوست و مغرور هست و کاملا برعکس پدرمه توی متاهلی هم روز های خوب داشتم و هم بد ولی این وسط نازایی بی علت بیشتر از همه عذابم داد ده سال نازایی رو تحمل کردم و عاقبت تصمیم گرفتیم بچه ای به فرزندی قبول کنیم سه سال تموم برای این کار جان کندیم و کفش پاره کردیم تا بالاخره یه دختر کوچولوی دو ماهه از شیر خوارگاه گرفتیم و زندگی مون با این فسقلی شیرین تر شد  

فقط واسه م دعا كنين يه كم بهم اعتماد كنه واقعا واسه دختري به سن من اين همه محدوديت خارج از تحمله

انشاءالله كه ميشه

تو هم از آزاديت درست استفاده كن تا باباتو رو سفيد كنى 😘😘