یا فقط من اینجوریم؟
هیچوقت نتونستم با خواست خدا کنار بیام؟
چرا همیشه خواست خدا چیزی بود که دشمنان من میخواستن و ازش خوشحال میشدن؟
شاید اگر اینقد بهم ظلم نکرده بودن میتونستم با خواست خدا کنار بیام ولی اینکه میبینم اونا روز به روز خوشبخت تر میشن و خوشحالن از وضعیت من و من روز به روز نابودتر ، آزارم میده و میدونم کارم بده
همیشه کفر میگم ..
چقد خوبه که میتونین با سرنوشتو تقدیر کنار بیایین
منکه همیشه ناراضی و گله مند بودم
هیچوقت فقط تنها گله میکنم که خدا منو مگه نمیبینی،،، توهم بزار کنار
نمیشه که فقط خدا رو وقتی چیزی بهمون میده دوستش داریم. سخته ولی باید همیشه گفت خدایا راضی ام به رضای تو.
من همیشه ب خدا اعتماد کردم. درسته آدم یه جاهایی ناراحت میشه ولی کنار میام و به کفر نمیرسه.شاید در حد یه درد و دل ساده با خدا باشه ک بعدش حس سبکی کنم
منم مث شما بودم و داشتم ايمانمو از دست ميدادم بخدا گفتم اگ وجود داري معجزتو نشونم بده واقعا نشونم داد ديدم يه چيزايي واقعا ب صلاحم نبوده و اينكه من بهشون ميگفتم كم توجهي خدا. مصلحت و اقبال خوبم بوده و خطرايي كه از بغل گوشم ك گذشت شماهم ايمانتو قوي كن مطمينم ب خواستت ميرسي و معجزه رو ميبيني
هرگز.لال بشه زبانم اگر قراره به کفر باز بشه.
من مطمئنم که خدا عدل مطلقه و ظلمی نمیکنه.اگر سختی و مشکلی هم میده به اندازه توان و ظرفیتم هست.به علم و حکمتش هم یقین دارم و این آیه قرآن که میگه ان مع العسر یسرا.
منم گاهی که سختی ها به نهایتش میرسید کفر میگفتم و فکر میکردم هیچوقت مشکلاتم حل نمیشه اما خدا همه ی مشکلاتمو نو یه دفعه حل کرد طوریکه همش این شعر تو ذهنم میاد:باورم نیست ز بد عهدی ایام هنوز.قصه ی غصه که در فرقت یار آخر شد
