"رسم بوده در روز سه شنبه حاجتمندی که حاجت روا شده بساط پخت نذری رابرپا کند و کاچی ای را که متبرک به نام دو بانوی پاکدامن بوده به عنوان برکت ونشانه قبولی حاجت به حاجتمندان زن تقدیم کند.صاحب نذر که همیشه یک خانم بوده استبه نیت سپاسگزاری و رواج این نذر عده ای خاص را دعوت می کند و در حضور ایشان بهپختن می پردازد. بانوی صاحب نذر آرد را برای پخت کاچی بو می داد(البته کمتر اززمانی که برای حلوای معمولی صرف می شود)و روغن را به آن اضافه می کرد و در نهایتآب شکر و زعفران را در آن می ریخت. دور دیگ کاچی، بانوان حاجتمندی که نباید باردارباشند جمع می شدند و با خواندن ذکر و دعا در به هم زدن کاچی شریک می شدند تاخودشان هم حاجت روا شوند و بانی پخت در سهشنبه ای نزدیک باشند. پخت این کاچی به حرمت رعایت آداب اولیه که به باور مردم بی بی حور و بی بی نور اجرا کردهاند باید در اتاق یا فضایی تاریک که دریچه ای به سوی آسمان ندارد، باشد و هیچ مردیا حتی بچه پسر یا زن باردار که احتمال می رود بچه اش پسر باشد نباید شاهد پخت ایننذر باشند و یا از آن بخورند. کاچی در فضایی تاریک که با نوری کم یا شمع روشن شدهو در بالای سر دیگ، سینی شامل ظرف آب وآیینه و حنا و سرمه دان و شمع قرار داردپخت می شد. کاچی بعد از پخته شدن فقط در بین ساکنین اتاق پخش می شد و از اتاقبیرون نمی رفت و حتی شستشوی ظروف کاچی نیز در همان مکان سربسته انجام می شد. ازاین کاچی به غیر از اهالی آن مکان تاریک کسی نباید بچشدو بانی کاملا متوجه است کهشرایط پخت و بعد از آن رعایت شود چرا که این مراسم کاملا زنانه است (آن هم نه همهزنان). در باور مردم به ویژه مناطق خاصی از استان اصفهان این کاچی نظر کرده است و پختآن جزء آیین ها و مراسم خاص روزهای سه شنبه است."
یکی از ویژگی های این سفره و سفره های هم خانواده آن نقل یک داستان به جای استفاده از اوراد مذهبی است، در ادامه دو روایت مختلف از این داستان را مشاهده خواهید کرد:
بي بي سه شنبه از زنان نيکوکار و با ايمان معاصر با بيبي حور و بيبي نور بوده که در روز سه شنبه بهدنیا آمد، در روز سه شنبه ازدواج کرده و در روز سه شنبه از دنيا رفته