♨️ #سوال:
🔰هر نفرين كوچيك يا بزرگي كه ميكنيم،اگه از ته دل باشه اجابت ميشه؟
🔰اگه بعدش پشيمون شيم و نفرينمونو پس بگيريم چي؟
✍️ پاسخ :
✅ نفرین در صورتی تاثیر دارد که اولا بر حق باشد. شخصی که به دیگران نفرین می کند، اگر به ناحق باشد، تأثیری در زندگی فرد نفرین شده ندارد، حتی اگر نفرین به حق باشد، تا خداوند مصلحت نداند، اثر نخواهد کرد.
طبق برخی روایات، نفرین را خداوند آن گونه که صلاح می‌داند، اجابت می‌کند، نه آن طور که نفرین کننده دلش می‌خواهد، چون گاهی ممکن است به خاطر یک مسئله جزئی و کوچک، شدیدترین نفرین علیه کسی صورت گیرد.
بدیهی است خدای عادل و عالم و حکیم، به اندازة آنچه حق است، نفرین را اجابت می‌کند، نه بیشتر.(1)
در نهج البلاغه، مقوله نفرین و نفرین شدگان مشاهده می شود. حضرت علی(ع) از انس بن مالک، خادم پیامبر خواست که به سراغ طلحه و زبیر برود و حدیثی را که از رسول خدا دربارة آن ها شنیده بود، یاد آور شود.
أنس سرپیچی کرد و بازگشت و بهانه آورد که حدیث فراموشم شده است. حضرت علی فرمود: "اگر دروغ می گویی، خداوند به لکه ای سفید دچارت کند که دستارش نپوشاند". آورده اند که پس از این نفرین، أنس به بیماری بَرَص در چهره دچار شد.(2)
در قرآن مجید این مقوله با واژه های دیگری دربارة کفّار و منافقان و ابلیس و اذیّت کنندگان خدا و رسول خدا و مفسدان و قاطعان رحم و ستمکاران و ... به کار رفته. دربارة کفار آمده : "انّ الله لعن الکافرین و أعدّلهم عذاباً سعیراً؛ خداوند کفار را لعنت و نفرین کرده و برای آن ها عذاب دردناکی را مهیّا نموده است".(3)
با توجه به وجود این روایات و آیات، می توان به نفرین اعتقاد داشت. در عین حال نفرینی که به ناحق باشد، تأثیر گذار نخواهد بود. حضرت امام باقر می‌فرماید: "کسی که چیزی را لعنت می‌کند، اگر مستحق نباشد، لعنت به خود گوینده بر می‌گردد. پس از لعن مؤمن بپرهیزید، مبادا خود گرفتار شوید."(4)
اگر کسی ظلمی کرده باشد، نتیجه عمل خود را در دنیا خواهد دید حتی اگر نفرین نشده باشد.
نتیجه گیری: بدون جهت مومنی را نفرین کردن حرام است، ولی نفرین بر ظالم و کافر وعده دیگری که در قرآن و روایات مورد لعن و نفرین قرار گرفته اند حرام نمی باشد.
پی نوشت ها:
1- اصول کافی، ج4، کتاب دعا، ص 287، نشر فرهنگ اهل بیت، تهران، بی‌تا.
2. عبدالمجید معادیخواه، فرهنگ تفصیلی آفتاب (مفاهیم نهج البلاغه)ـ ج 9، ص 4777.
3. احزاب (33) آیه 64.
4. میزان الحکمه، محمدمحمدی ری شهری، ج 5، ص 616، مکتب الاعلام الاسلامی، قم.
