در آستانه چهل سالگی!

برای بچه دار شدن هم چهار پنج سال صبر کردیم تا سر و سامانی به زندگیمون بدیم و الان شکر خدا یک پسر سه سال و نیمه داریم.تا حالا با هم کار کردیم و زندگی را ساختیم.البته قناعت هم داشتیم. سعی می کنیم مشوق هم باشیم و پلکان ترقی هم.خداروشکر. حالا هر وقت دوست داشتی شما هم داستان زندگیت را برام بنویس😁

تازگی‌ها کلاس فرانسه می روم. یک جورایی می خواهم با رکود خودم مبارزه کنم. همکلاسی هام اغلب یا دبیرستانی یا دانشجو ولی واقعا باطنا خیلی خودم را از آنها مسن تر نمی دونن. حس رقابت بهم دست میده توی کلاس. باید بخاطر خودم و خانواده ام خودم را فیت و به روز نگه دارم.

سلام عزیزم. فکر کنم از اون موقع که این پست را زدی من از خوانندگانش شدم!

امروز برگشتم به تاپیک دوسال پیشم! سال به سال دریغ از پارسال!نمی خواهم حس امیدو مثبت اندیشی را کمرنگ کنم در وجودتون. کرونا که دیگه حس و حالی برامون نگذاشته! این دوسال خیلی پرتلاطم بود:یک سال و نیم از براذرزاده ام نگهداری کردم: انگار دوقلو داشتم یکدفعه! از پسرم حدود چهارماه کوچکتر بود. مادرش را در اثر سرطان از دست داده بود! پدرم حدود دوماه پیش ناگهانی فوت کرد. هنوز تو شوکم! خدابیامرز خیلی دختری بود!سه تا برادرها رفتند خارج. حالا من موندم و مادر دنیا دیده ام که اعصابش از قبل هم خردتر شده والبته اقوامی که از دور دستی بر آتش دارند و هرازگاهی پندی نصیحتی ابراز می نمایند! کرونا فرصت بازنگری به همه ما داد ولی خیلی هامون درس عبرت نگرفتیم. 

این چند وقت زیاد رفتم بهشت زهرا! انگار گاهی حس پوچی به ادم دست میده! اینقدر زحمت می کشی و بدوبدو می کنی، یهو میاد سراغت بدون برنامه و وقت قبلی! البته دور از جون همه!