ماجرا های از دست دادن یک از قل هام مامان های باردار نیان

چهار شنبه بیست و نهم بود که درد زایمان داشتم یکمی دیر بود 38 هفته بود و باید خیلی زودتر دنیا میومدن خلاصه لباس پوشیدیم و دخترم را گزاشتیم خونه ی مادر شوهرم و رفتیم بیمارستان دکتر چک کرد یکم من و من کرد و شوهرم را کشید بیرون و بعد گفت داخل رحم مردن باورم نمی شد درد داشتم داشتم غش می کردم نمی شد من نه ماه با اون بچه زندگی کرده بودم نمی شد یک دفعه ای بره از پیشم با اینکه فقط لگد زدن و تکان خوردن یکیشون را حس کرده بودم همش فکر می کردم که کیسش عقب تره گریه می کردم از خدا می خواستم یکیشون مونده باشه اصلا نفهمیدم چی شد یکهو از هوش رفتم  

وقتی به هوش اومدم ساعت حدود های شش صبح بود مامان و خواهرم پیشم بودن ولی خبری از همسرم نبود اصلا جون حرف زدن نداشتم درد نداشتم ولی خسته بودم فقط یک سوال پرسیدم:بچه خوبه؟" وقتی با ام ام کردن های مامانم مواجه شدم زدم زیر گریه مامانم گفت: خوبه اومده ولی.....کم بهش اکسیژن می رسه ممکنه نمونه" گریم بند اومده بود دیگه حس خاصی نسبت بهش نداشتم یعنی داشتم خودم را آماده می کردم که موبایل زنگ بخوره و همسرم بگه بچه نموند وقتی هم تلفن زنگ زد خودم را نگه داشتم که واکنشی نشون ندم تمام سعیم را می کردم که دوستش نداشته باشم ولی نمی شد

ببخشید من باید برم بچه گریه می کنه زود میام میزارم