بانویی با پیراهن قرمز

یعنی یکی از اقوام نزدیک من وقتی دخترش داشت ازدواج می کرد چندین شب نخوابیده بود، از استرس لثه هاش به خونریزی افتاده بود. اصلا یه وضعی بود انگار دخترش رو دارن می برن اعدام! خیلی مضطرب و آنرمال واقعا.

سپاس. چشم.

هدفم بیشتر این بود که دوستان بیان از مهارت های خوب زندگی کردن طبق تجربه یا مطالعاتشون بگن.

این جور شخصیت ها واقعا برام جالبن.

درسته. بی خیالی و کم هوشی  و فرهنگ و باورهای غلط بحثش جداست. مخصوصا که پای پرورش فرزند در میون باشه.

پس شما منظور من رو خوب درک می کنید.

اطرافیان من واقعا زندگی های خوب و نسبتا مرفهی داشتن. مشکلات آنچنانی نداشتن اصلا. ولی مثلا خانم ها مرتب از شوهرشون بد می گفتن، یه جوری که اگه کسی نمی شناخت فکر می کرد شوهر اینا چه دیو دوسریه. در حالی که مردهای آروم و سر به زیری بودن، با ایراداتی که هر آدمی داره بالاخره. جالب اینجاست که نسل دوم این خانواده هم بعضی هاشون این اخلاق عجیب رو ادامه میدن و فکر می کنن همین درسته.

البته که همین طوره. من نمی دونم اون خانم چرا ادامه می داد. ولی تصویرش توی ذهنم مونده بود چون با اون چیزی که اطرافم دیدم خیلی متفاوت بود. و امیدوارم الان شوهرش رو ادب کرده باشه یا خودش رو نجات داده باشه.

اما به نظرم برای حل همه مشکلات ریز و درشت توی زندگی آدم باید روحیه قوی و شاد داشته باشه. وگرنه هیچ اراده ای برای تغییر نخواهد داشت. خیلی از خانم ها از حقوق خودشون در همین قانون اساسی ایران که طبیعتا ضعف هایی هم داره آگاه نیستن و استفاده نمی کنن. از شوهرشون کتک می خورن ولی شکایت نمی کنن. این جرئت و جسارت رو در خودشون نمی بینن که بدون شوهر بتونن به زندگی ادامه بدن.

دقیقا انگار خانواده من رو توصیف می کنید