اول از همه شرایط زندگیم رو قبول کردم تلاشم رو انجام میدادم ولی به نتیجه فکر نمیکردم وباور کردم هر چیزی که برام پیش میاد حتما خیری توش هست ولی نه به این معنا که خواسته وهدف یا امیدی به زندگیم نداشته باشم .ولی اصرار به رسیدن به نتیجه نداشتم وبعد همه بعد یه مدت همون جور که دلم میخواست تو زندگیم پیش رفت .وحالا به این رسیدم همین که زنده ایم وداریم زندگی میکنیم بزرگترین نعمتی هستش که میتونه نصیب هر کی باشه.یه زمانی فکر میکردم سلامتی حانواده ی خوب یا زندگی حق مسلمم هستش در صورتی که اینطور نبوده خیلی ها تو جونی مریض میشن .فوت میشن اینکه تا به این سن رسیدم خودش نعمت خدا بوده میتونستم حتی به این سن هم نرس،و من باید تمام توانم رو برای شاد بودن وراضی بودن از زندگی ام به کار ببرم
نه ولله چجوري با رشته بشناسمت اوكي
به نظر من اگه واقعا ناراحتي از بيكاري هر كاري شده بكن منشي دوره هاي حسابداري برو
از رشته ات راضي نيستي تغيير رشته بده اگه نميخواي درس بخوني به گفته دوستان ارايشگري خياطي ياد بگير يا يه كار هنري ياد بگير
بلاخره دست رو دست بزاري كه اتفاقي نميفته
بعد يه چيز ديگه الان خواستگاري و ازدواج سنتي نسبت به قبل خيليي كم شده
اونايي خم كه خواستگار هاي زيادي دارن يا خودشون تو اجتماع يا خانواده هاشون يا با كسايي رفت امد دارن كه هنوز مادر واسه پسر زن ميگيره
در اون مورد هم خودت بايد بري تو اجتماع
چند سالته كه ميگي سنت زياد شده
ارسال نظر شما
این تاپیک قفل شده است و ثبت پست جدید در آن امکان پذیر نیستتاپیک های به روز شده
59 ثانیه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
