خیلیا میان اینستا تا مثلا موفقیت رو از بقیه یاد بگیرن
هر روز دوره بخر
کلی هم خوشحال که من بهترینش رو پیدا کردم
یا اين پیج واون پیج ایده بگیر
بعد چند روز که انجام داد وبه دلایلی نشد که همپای اون مثلا (الگو) قدم برداره
اون احساس بی کفایتی که گریبانش رو بگیره چرخه خود سرزنشگری وخودتحقیری درونش شروع میشه
و کم کم میرسه به کم شدن عزت نفس وافسردگی وپرخاشگری و...
اینستاگرام خوشبختی یاد کسی نمیده
یاد میده خوشبخت به نظر بیایم.
و این دقیقاً آغاز فقرِ درونه.
بچه ها شعار دادن خیلی خوبه
ولی کاش عمل کنیم
فکر کنیم
ما داریم زندگی میکنیم واسه چی
واسه آرامش
پس چیزی که آرامش منو بگیره ،منو مضطرب بکنه
منو بندازه توی چرخه چشم وهم چشمی و نارضایتی
میخوام که صد سال سیاه وجود نداشته باشه
آخه بازیچه بودن تا کی تا کجا
مگه چقدر زنده ایم
خانوادمون چند سال دیگه دورمون هستن..
آدم یه جایی از زندگیش میفهمه
هر چیزی که تمرکزش رو میدزده، آرامشش رو قسطی میکنه
و رضایتش رو عقب میندازه
ارزش موندن نداره...
حتی اگه اسمش «سرگرمی» باشه.
