خیلی وقتها وقتی حرف از آرامش میشه
انگار منظور یه حال خوب دائمیه
یه لبخند همیشگی یه ذهن بیدغدغه یه زندگی بیتنش.
اما برای خیلی از زنها آرامش اصلاً این شکلی نیست.
برای کسی که هر روز با فشار،دلخوری،بیتوجهی،
یا تنهاییِ عمیق زندگی میکنه
آرامش ممکنه فقط این باشه که
امروز کمتر از دیروز به خودش سخت بگیره.
آرامش همیشه به معنی حل شدنِ مسئله نیست.
خیلی وقتها فقط یعنی
آدم یاد بگیره همهی جنگها رو با خودش ادامه نده.
خیلی از زنها وسط زندگی مشترک،ناخواسته وارد یه جنگ درونی میشن:
مدام فکر میکنن
«گه بهتر بودم فلان نمیشد ...
اگه بیشتر صبر میکردم و ...
اگر کمتر حرف میزدم با اگر فلان انتخاب رو میکردم
و از این قبیل اگر ها یا حتی شاید ها ...
این گفتوگوهای بیصدا، خیلی اذیت کننده تر از خود مشکله
به عقیده من تو این شرایط ها ،آرامش یعنی:
هر اتفاقی رو تقصیر خودت ندونی
هر رفتاری رو تحلیل شخصی نکنی
و هر سکوتی رو نشونهی بیارزشی خودت نگیری
آرامش یعنی قبول کنیهمهچیز دست تو نیست...
و این پذیرفتن،ضعف نیست.
گاهی آدم فقط نیاز داره بین خودش و فشار بیرونی
یه فاصلهی کوچیک ایجاد کنه.نه برای فرار
نه برای بیخیالی، فقط برای نفس کشیدن.
این فاصله میتونه خیلی ساده باشه:
چند دقیقه تنهایی،نوشتن، یا حتی گفتن این جمله توی دل:
الان حال من خوب نیست، و این اشکالی نداره
آرامش از همین جملههای ساده شروع میشه.
خیلی از زنها فکر میکنن باید اول شرایط عوض بشه
تا حالشون بهتر بشه. اما گاهی، کمی بهتر شدن حال درون،
کمک میکنه شرایط کمتر آدم رو له کنه.
هدف من از این تاپیک ها این نیست که بگم همه چیز درست نیست
بعضی از شرایط ها وقتی طرف مقابل نخواد هیچوقت درست نمیشه
فقط میخوام این و بگم میشه که کاری کرد کمتر اذیت شد و تو جوانی پیر نشد
در قسمتهای بعد،
بیشتر دربارهی این حرف میزنم که
چطور میشه وسط فشار،آسیب کمتری دید
و چطور میشه بدون جنگیدن با همهچیز،
خودتون رو نگه داریم 🌱
