من الان ۳۵ سالمه دیگه. کلا حوصله این چیزا رو ندارم . این واسه ده سال قبله. تا یه جایی آدم با احساس جلو میره و با احساس تصمیم میگیره از یه جا یه بعد دیگه اصلا عقل هیچ اختیاری به دلت نمیده.
من به وقتش ۴ سال از عمرم رو با شوق و ذوق اون هرروز میرفتم دانشگاه و با هم کلی درس میخوندیم حتی ارشد هم با هم گرفتیم ولی شرایط مالی من طوری بود که گفت سطح مالی ما با هم یکی نیست و همه چی تموم شد.
من هیچ وقت حس بدی نسبت بهش نداشتم و بدش رو نخواستم چون واقعا دوسش داشتم ولی خوب دیگه قسمت و سرنوشت منم اینطوری پیش رفت.
این احساس و شور حالی که شماها دارید ۹۹ درصد فقط مخصوص همین بازه زمانی هستش به بعد دیگه انقدر درگیر زندگی میشید که این چیزا جایی تو زندگی شما نداره.
از یه جا به بعد شما نمیگی من پسر رو دوست دارم، از یه جا به بعد دیگه پول پسر و موقعیت مالی اون باعث میشه شما انتخابش کنید.
مخصوصا تو نسل الان