کسی هم هست با وجود ازدواج همسرش دلش بچه نخواد

ببين من خودم ١/٥ ساله كه مادر شدم..من عاشق بچمم و همين عشق يك مادر و از پا در مياره..ترسم از همين علاقه ي زياده..من بچّه نميخواستم ولي هـمسرم خيلي ميخواست..چندبار اقدام كرد و من يواشكي قرص خوردم..يه روز بخدا گفتم خدايا اگه به من باشه من بچّه نميخوام چون فكر ميكنم آماده پذيرش اين نيستم..گفتم خدايا هـرچى به صلاحمه اتفاق بيفته برام اگه تو صلاحت اينه بدي بده..جالبه كه بعدش به سرعت باردار شدم يعني تايمش طوري شد كه فكر كنم تا يكي دو هـفته بعدش من باردار شدم..

ادامه حرفم اينكه وقتي بچّه ميارى دائم بايد نگران باشى..ببين گفتم كه در يك كلام مادر واقعاً ميميره..باورت ميشه كه من ١/٥ ساله از هـمسرم جدا ميخوابم و از دستم ناراحته و خيلي سرزنشم ميكنه ولي من جون ندارم حال ندارم خسته ام..يعني جون فكر كردن به چيزى ديگه ندارم اگه بدوني كه رابطه ي من باهمسرم چطورى بود ميگي امكان نداره اينجا نميتونم وارد بحثش بشم خودت بگير نكته رو..اصلا نميخوام ناشكرى بكنم ابدا من عاشق پسرمم..ميخوام فقط روشن بشي اگه تحمل اينارو دارى بسم الله..زندگىت واقعاً سخت ميشه..هـيچ فرقيم نداره كه همسرت كمكت بكنه يا نه بازم ٩٠ درصد كارا با شماست..

الانم يه سريا ميان گارد ميگيرن واي توروخدا بياين قبول كنيم..ما مادرا همه عاشق بچّه هـامون هستيم ولي صادقانه چند درصد اگر برگردن عقب بازم بچّه ميارن..واقعاً از پا درت مياره بعد يه موجوده بيگناه كه تو قراره شاهد رنجش دردش باشي تو اين مملكت ما اونم..نميدونم ولي با شجاعت تمام ميگم واقعاً اشتباهه..ولي خيلي دوست دارم يكي بياد بگه تو اشتباه ميكني و ازش بپرسم چطوريه كه اون الان راضيه ازين اوضاع..ازين كه دائم خسته باشه نتونه يه حموم كنه..نتونه يه ساعت راحت بخوابه نتونه بدون دغدغه بره بيرون يا خودش يا با همسرش..و و و و..

ما هم از اول بچه نمیخواستیم

از بچه ها خوشم نمیاد

شرایطط مالیمون هم عالیه