حس میکنم خواب باعث میشه ناخودآگاهم خودشو نشون بده هم خواب بد میبینم هم فاصله بین ناهوشیار و هوشیارم که میشه میخوام از خواب بیدار بشم قلبم میگیره خیلی حس غم عجیبی دارم گریم میگیره انگار اون لحظه احساساتم خیلی عمیقن نمیدونم تجربه کردید یا نه تا اینکه دوباره بعد بیدار شدن یکم غمم کنترل میشه و به فاز بیداری برمیگردم
از لحظه از خواب بیدار شدن متنفرم انگار روحم نمیخواد برگرده
از هیچی شانس نیاوردم حقیقتا راجع به همه چی یا ناامیدم یا تردید دارم افسردگی گلومو گرفته هر دغدغه ای بگید دارم ظاهرم، عاقل نبودنم،اینکه از رشتهم خوشم نمیاد و فکر میکنم نه عرضه تغییرشو دارم نه عرضه خوب بودن تو این محیط و تحملش از طرفی دیر شده برای خیلی چیزا،نه دوست پسر دارم نه ازدواج میتونم بکنم نه میدونم اگه ازدواج نکنم چه غلطی قراره بکنم،پول ندارم،تو ایران وضع ناامید کنندست از طرفی آدم مهاجرت نیستم اصلا میدونم،مغزم دیگه نمیکشه درس بخونم و دلم خودکشی میخواد
منم پونزدع سالمه و افسردگی دارم به نگاه به تاپیکام بندازید میفهمی مثل توام شایدم از تو بدتر
شُل کن عزیز دل
همچین آش دهن سوزی نیست
این دنیا
که اینقد واسش عزا داری میکنی و حسرت میخوری
اگه نمیخای چشت دنبال جیب شوهرت باشه لطفا درس بخون تنها راه نجاتته
من که حتا نتونستم مدرسه مو تموم کنم
اینو هم میدونم که عاقبتمم همینه(:
موهام ریخته و آسیب دیده تار موی سفید دارم
هنوز با ظاهرم با اینکه خدا برای من چیزهایی رو نخواست که به بقیه راحت داد اذیتم میکنه نمیتونم ازش بگذرم
