عزیزمی میفهمم دست خالی بودن بد. خیلی بد. خیلی بد.
اما دو تا دسته گل داری که وجودشون غم عالمو بشوره ببره.
من از یه جا به بعد تموم بچه هارو بچه های خودم دونستم. ذوقشونو میکنم. هر جا ببینمشون تصدقشون میرم.
ولی بی نهایت شکر که از من نسلی نیومد. خودم بس بودم برا این دنیا.
والا بخام بگم چرا نزاشتن زندگی کنم. باید باز پرده های زندگیم رو بردارم و حالم بد میشه که اینقدر پوست کلفت بودم و نمردم تو تمام این سالها.