میدونین بیشتر جامعه شخصیت نمایشی دارن

منظورم چطور آدم‌هایی هستند؟

مثل اونایی که برای بچه‌ ای که هنوز تازه بابا میگه جشن‌های پرزرق‌وبرق با کیک چندطبقه، بادکنک، دکور، مهمانی… میگیرن و برای همه میفرستن .

در حالی‌ که کودک حتی نمی‌فهمه چه خبره .

جشنی که یک شوی تمام‌عیاره ، یک نمایش نه یک جشن.

مثل اون بلاگری که صبح فیکش رو با «پنکیک با تمشک وحشی» و پوست عالی و هزار تا روتین پوستی شروع میکنه و پست میکنه تا بقیه ببینن

 انگار زندگی‌ فیلم سینماییه دیزینیه نه یک روز عادی.

مثل اونایی که وسط سنگین‌ترین غم مثل از دست دادن نزدیک ترین افرادشون ، هنوز توان دارن پست اینستاگرامی بذارند و با داغ‌ترین فیلترها بنویسن: «باباااا چرا رفتی؟😭😭😭»، انگار اندوهشون هم باید دیده شه تا واقعی باشه.

کسانی که موقع دعوا سریع به جمله‌های کلیشه‌ای متوسل می‌شن: «چوب خدا صدا نداره»، «کارما می‌گیریتت» " باید جواب کاری که در حق من کردیو بدی " انگار حکم قضاوت جهانی دست خودشونه 

و با این حرف مثلا میخوان وجدان طرف رو بلرزونن درحالی که میدونن هرجی اتفاق بیوفته روند زندگیه 

نه انتقام اون

اون دخترهایی که با صورت کاملاً دست‌کاری‌شده میان و از طرف کل دخترها حرف می‌زنند، ژست آگاهی و روشنفکری می‌گیرند و با کلمه کلیشه ایه " کنسله کنسله " کل ادمای عادی جهان رو کنسل میکنن انگار خودشون در دنیای شاه و پری زندگی میکنن

کسانی که خواستگار ندارن اما برای اینکه کم نیارن ، ازدواج رو مسخره می‌کنن و نقش «زن مستقل بدون وابستگی» می‌گیرن و هرکس ازدواج کرده را تحقیر می‌کنن.

انگار که نقشش تو جامعه خیلی بهتر و مهم تر از یک مادر یا زنی هست که درگیر ی رابطه با تعهده.

زنهایی که هیچ‌چیز واقعی و قابل‌اتکا ندارن ،اما اونقدر خودبزرگ‌بینن که انگار دنیا بدهکارشان است: مهریه نجومی، خانه لوکس، شوهر قدبلند مدل… و اینقدر غرق رویان که خودشون با هیچ ویژگی ای سزاوار یک مرد بی نقص و پرفکت میبینن

و پسرهایی که فقط چون ی تیکه گوشت بین پاشون دارن خیال می‌کنند حق دارند هر حرف زشتی بزنند و هر چیزی رو از جنس زن طلب کنن و هر زوری که میخوان بگن.

ارزششونو بین پاشون میبینن

افرادی که عزیزشان تازه فوت کرده، اما وسط مراسم بیشتر دنبال این هستند که ببینند «چه کسی نیامده و چرا نیامده» تا از روی نیامدنش قضاوتش کنن

ما کلی ادم نمایشی تو جامعه داریم ولی متاسفانه نصف بیشترمون که سالم هستیم تقلید گریم

تقلید گر این نمایشی ها

بر اساس هر نظریه روان شناسی فرق داره تایپا 

ولی من چیزی تو جامعه میبینم غالبا نمایشی ان

میخوام مثال بزنم چقدرم مثال دارم

میخوام شما هم مثال بزنین