سال آخرمه کنکوری ام و رشتم انسانی
توی ی شهرستان خیلی کوچیک زندگی مکنم و ب جز خونه اقوام وی باشگاه داقون هیچ تفریحی ندارم
اگرم هر روز بری باشگاه بهت مگن این برا خودنمایی میره و حتی مربی درستی هم نداره...
دلم مخاد زودتر کنکور بدم برم شهر مشهدی تهرانی و...
دیگه طاقت ندارم خسته شدم از این تنهایی ها و محدودیت ها هر روز دم غروب دلم میگیره دوست و رفیقامم اهل رفت و آمد و بیرون نیستن
دارم میمیرم تو این شهرستان دلم خیلی گرفته 🥺🥺
ازدواجم نمخام بکنم
دلم دوستا ادما تفریح های جدید مخاد🥺
آخی طفلک
خوبه سنت پاییه ما که یه عمر تهران بودیم هم وضع روحی خوبی نداریم منم تنهام هوف
تو میخوای با ادمای جدید اشنا بشی من درگیرم چجوری با همونایی که اشنا شدم غریبه بشم
انشالله
ادما به مرور كه بزرگتر ميشن غماشونم بزرگ ميشه يهو ياد روزاي كنكورم افتادم اشكام ريخت
قدر زندگيتو بدون
واقعا نسل جدید هم داره به چخ بدتر از ما میره. وقتی ۱۸ سالم بود دنیامون کوچیک بود. گوشی تازه اومده بود. فکز نمیکردم ولایتمون برامون کوچیکه. ولی کنکور داری سعی کن منحرف نشی از مسیرت. تفریحات زودگذر بی موقع به قیمت زندگی ات تموم میشه گاهی
تو خوبه خونه اقوامی داری یا بالاخره دوستی هست ک حتی اگ بیرون نیاد بری خونه شون یا حتی یه باشگاهی هست ک بری حالا هر دو هفته یبارم ک شده من ک تو روستا هیچکدوم ازینا رو چی بگم!
