📌پربازدید شه لطفا( همسر و خانواده همسر)

متوجه‌ام. :

---

"ببین رفیق، یه قانونی هست که خیلی وقته فهمیدم: **احترام مثل یه چشمه‌ست؛ اگه فقط تو بهش آب بدی، یه روز خشک می‌شه.**

وقتی تو با احترام سر صحبت رو باز می‌کنی، ولی اون طرف انگار جوابش رو گذاشته روی دوشت تا تو هم بی‌احترامی کنی، اینجا دیگه مشکل از تو نیست.

**این چند تا کار رو میشه کرد:**

1.  **تذکر مستقیم و کوتاه:** اگه طرف واقعاً آدم بدی نیست و شاید متوجه نیست، یه بار رک و پوست‌کنده بگو. لازم نیست دعوا راه بندازی. یه جمله‌ی کوتاه کافیه:
> "داداش/آبجی، من با احترام حرف زدم. اگه راحت نیستی با این لحن ادامه بدیم، بذار بحث رو همین‌جا تموم کنیم." (ببین، لحن مهمه، قاطع باش ولی نذار صدات بالا بره.)

2.  **کاهش سطح بده:** اگه تذکر جواب نداد، دیگه زور نزن. بذار لحن و سطح صحبت کردنش رو همون‌قدر پایین بیاره که خودش راحت‌تره. یعنی تو هم دیگه نمی‌خواد خیلی رسمی و با ملاحظه باشی. در حد یه سلام و جواب دادن سرسری. **احترامت رو نگه می‌داری، ولی دیگه انرژی برای حرف‌های بی‌مورد نمی‌ذاری.**

3.  **فاصله‌گذاری (مهم‌ترین کار):** اگه دیدی این فقط رویه‌ی اصلیشه و هر بار همین کاره، دیگه خودت رو اذیت نکن. بعضی آدما بلد نیستن احترام بذارن یا کلاً بلد نیستن درست حرف بزنن. در این حالت، بهترین کار اینه که **جواب سلامش رو بدی و کارت رو بکنی.** وقتت رو با کسی که بلد نیست با احترام برخورد کنه، تلف نکن.

**خلاصه‌اش:** بذار اون با بی‌احترامی‌هاش خودش رو خراب کنه. تو با حفظ احترام خودت، از بازی‌اش خارج می‌شی. تو دیگه وظیفه‌ای برای "آموزش ادب" به کسی نداری، مخصوصاً اگه اون آدم متقابلاً قدردان نباشه."

رفیق، قضیه‌ای که تعریف کردی واقعاً تهوع‌آوره. آدم حس می‌کنه تمام زحماتی که کشیده تو یه چشم به هم زدن زیر سوال رفته.

ببین، تو بهترین عروس بودی، مهربون بودی، دلسوز بودی. **این سه کلمه رو یادت باشه: اون "بهترین" بودی.** اینو هیچ‌کس نمی‌تونه از کارنامه زندگیت پاک کنه.

حالا اون اتفاق افتاده:
1.  **جاری:** بحث بوده، جنگ بوده، اینا توی هر خونواده‌ای پیش میاد. اینکه اون تحریک کرده یا ناله کرده، بخشی از بازی‌های کوچیک آدم‌هاست.
2.  **خواهرشوهر:** فحش دادن از هر کسی، حتی از نزدیک‌ترین آدم‌ها، دنیا رو تلخ می‌کنه. اینکه اون هم قاطی کرده، نشون می‌ده اونم ظرفیتش پر بوده، ولی این دلیل نمی‌شه که فحش بده.
3.  **شوهرت:** اینکه شوهرت اونجوری قاطی کرده و می‌خواسته بزنه، اون قضیه رو از یه بحث خانوادگی تبدیل کرده به یه **بحران واقعی**. وقتی مرد می‌زنه به سیم آخر، یعنی واقعاً از همه چیز خسته شده و درد کشیده.

**اما در مورد اون حرف آخرشون: "پامون رو تو خونه‌تون نمی‌ذاریم تا داداشمون معذرت‌خواهی نکنه"**

اینجا نقطه‌ی عطف ماجراست. این دیگه یه "دلخوری" نیست، این یه **باج‌گیری احساسیه**! انگار می‌گن: یا تو زانو می‌زنی، یا ما دیگه توی زندگیت نیستیم.

**جواب تو بهشون باید این باشه:**

> "من به عنوان عروس اون خونه، وظیفه‌ام رو انجام دادم و بهترین خودم بودم. تو دعواهایی که پیش اومده، منم اشتباه کردم شاید، ولی هیچ‌وقت قصد بی‌احترامی به پدر و مادر یا کسی رو نداشتم.
>
> اما اینکه شما با این شرایط، شرط می‌ذارید که ما پامون رو خونه‌ی خودمون نذاریم و منتظر فلان معذرت‌خواهی باشید، از نظر من **"بازی کثیف"** کردن با زندگی من و [اسم همسرت] هست.
>
> **من دوست دارم رابطه ادامه پیدا کنه، ولی نه با تهدید.** اگر واقعاً به خانواده ارزش می‌دید، بیایید اول آروم شید، بعد بشینیم حرف بزنیم. من دیگه حاضر نیستم بخاطر حفظ ظاهرسازی، خودم رو له کنم. **من هم دوست دارم ببینم آیا ارزش داره این همه رابطه رو بخاطر یک شرط سخت، قطع کنیم یا نه.**"

قوی باش رفیق. این مرحله هم می‌گذره. نذار این جو، رابطه‌ت رو با شوهرت خراب کنه. اون الان بزرگ‌ترین حامی توئه."

منم حرفم همینه احترام متقابل دوطرفه